Het werd steeds erger. En steeds meer ging ik me zorgen maken om alle schadelijke stoffen die we met zijn allen dagelijks naar binnen krijgen met het drinken van “gewoon” leidingwater. In het nieuwe kantoorpand moest ook een watervoorziening komen en ik had een aantal leveranciers van gekoeld water systemen uitgenodigd. Dus de vertegenwoordigers kwamen enthousiast binnen. Maar al gauw kregen de gesprekken een serieuze toon. Ik werd er steeds stiller van. Stuk voor stuk vertelden ze me van allerhande stoffen die in het water zaten en die heel schadelijk waren. Stoffen die alleen met de meest geavanceerde filters opgevangen konden worden.

Een zware belasting uiteraard voor een facility manager. Immers, met mijn keuze zouden de medewerkers al of niet blootgesteld worden aan die kwalijke stoffen.

Thuisgekomen pakte ik zoals gebruikelijk het glas water dat ik op het aanrecht had staan. Met daarin gewoon leidingwater. Ik zette het er vaak alvast neer omdat ik zélf juist niet van koud water houd en dan kon het vast op kamertemperatuur komen. Ik nam een slok en nog een en was verrast. Ik besefte ineens dat het wáár is. Dat als je écht goed proeft, dat dan water echt niet goed smaakt. Ik proefde echt een bijsmaak. Waren dat dan de foute stoffen? Het was confronterend. Dus toch! Ik was verbaasd hoe veel het uitmaakt als je je bewust bent van wat je eet of drinkt.

Ik stond even met het glas in mijn hand te mijmeren. Totdat ik me herinnerde dat ik de avond ervoor een bosje freesia’s in dat glas had gezet, in afwachting van een ziekenbezoek waar ik de bloemen voor had gekocht. En daarna had verzuimd het water weg te gooien……
Die waterkoeler is gekomen. Maar wel vanwege het koelen. En niet om het filter…

Ja, ook maar een vaasje gekocht voor de freesia’s.