“gratis kunst”

Ik ken ze niet. Denk ik. Ik weet niet wie het zijn. Wie het doen. Want ze doen het stiekem. Omdat het niet mag.
Een half jaar heb ik in de trein gezeten. En een half jaar heb ik me verbaasd over graffiti. Niet zozeer over de ontwerpen, over de creaties, de kleuren, de lettertypen, de technieken. Maar wel over de vraag waarom iemand vindt dat dat kan. Gewoon op openbare plaatsen je gang gaan.

Natuurlijk probeer ik te bedenken wat de argumenten zijn; ” Omdat het zonder gewoon lelijker is”. “Het is een statement”, “Het is een ongeschreven wet dat het op die plekken wel kan”. Ik heb zelfs eens vernomen dat er een soort gentlemen’s agreement is, waarbij graffiti-spuiters onderling hebben afgesproken niet op privé-eigendommen te spuiten. Onbegrijpelijk. Want openbaar bezit is ook mijn bezit. Dat is namelijk bezit van ons allemaal, waar ik dus ook voor betaal . Ik vind het ook gewoon lelijk. Maar zelfs als ik het mooi zou vinden, is dat geen legitimatie.

Bij het opleveren van een nieuw kantoorpand met een muur van natuursteen ooit moest ik zelfs tevoren al beslissen of ik er een anti-graffitilaag op moest laten aanbrengen. Als ik het niet deed liep ik het risico dat er graffiti gespoten werd dat er nooit meer onzichtbaar af zou gaan. Of met torenhoge kosten.

Ik krijg al een hekel aan alles wat met spuiten en verf te maken heeft. Maar Marleen heeft dat weer helemaal goed gemaakt. Zij maakt met airbrush de mooiste dingen zoals een schilderij van haar hond Dodge (zie foto). Gewoon op papier, schildersdoek, hout, metaal zoals motoren en auto’s. Eigenlijk op alles wat overschilderbaar is. Bij haar thuis! En zo hoort het. Ook geeft ze cursussen. Iets voor die graffiti-spuiters?