Als tante ben je getuige van de inspanningen van je zussen bij de opvoeding van hun kinderen. Een fascinerend proces.
Zeker toen de kinderen klein waren maakten mijn zussen me menigmaal deelgenoot van hun belevenissen, hun frustraties en hun trots.
Zo vertelde er ééntje (ik heb er drie) destijds dat ze een spin zag lopen in de woonkamer. En ook haar dochtertje had deze in de gaten. Mijn zus probeerde de spin te pakken waarop mijn nichtje zei: “Mam, níet doodtrappen, hoor! Je moet hem buiten zetten!”. Mijn zus beschreef het gevoel dat dit simpele zinnetje bij haar had opgeroepen: “Éen van de momenten waarbij je toch het idee krijgt dat dát gedeelte van de opvoeding, te weten respect voor de natuur, zijn vruchten begint af te werpen”. En ik meende een tevreden ondertoon te horen. Ze zei na deze woorden, door mijn nichtje stellig uitgesproken, even weggedroomd te hebben en ze had het moment gekoesterd. Maar het nichtje bleek haar instructies nog vervolgd te hebben met de woorden… “ja mam, buiten zetten en dan dáár doodtrappen!”….

spin