De manager had niet echt de naam invoelend te zijn. Maar hij had andere kwaliteiten getuige zijn lange staat van dienst in het bedrijf. Hij had het imago van een nogal harde man zonder veel empathisch vermogen. Ook de receptioniste kende hem al jaren en wist inmiddels wat zij wel en niet van hem kon verwachten. De receptioniste zelf was een doener en een typische “hands-on” mevrouw die weinig klaagde. Zo nam ze tijdens de vakantie van de postkamermedewerker diens activiteiten waar en verzorgde de post. Tot in de puntjes. Aan het eind van de dag was alle post gefrankeerd.

Het enige wat nog moest gebeuren, was het verplaatsen van de postzakken naar de entrééhal, waar de postzakken werden opgehaald. De receptioniste was daar juist mee bezig toen de manager haar met de postzak in de weer zag. “Maar Els, wat doe je nu?! Je loopt zo met die zakken te slepen?!”.

Els was aangenaam verrast door zijn opmerking. Het was inderdaad zwaar, die zakken en ze had er ook duidelijk moeite mee. Zo’n teken van begrip juist déze man deed haar goed. Hij was duidelijk niet zo gevoelloos als weleens beweerd werd. Maar hij lichtte zijn opmerking nog eventjes fijntjes toe…. “.. je moet die zakken niet slepen. Want met dat slepen, Els dat weet je toch, dan komen er krassen op de vloer …!”….