Het begon met een eenvoudige email; een checkvraag vanuit het Hoofdkantoor in New York. Of ze goed begrepen hadden dat het nieuw te bouwen pand écht onder de zeespiegel lag. Die vraag was ook snel beantwoord. “Ja!”.

Het bleef even stil, maar toen kwam de machine op gang. Want bouwen onder zeeniveau, dat is een risico. En de messen werden geslepen bij de gehele afdeling Risk-management. Want het pand lag niet alleen beneden zeeniveau, maar was ook nog eens gepland vlak naast de Maas! Én naast een waterzuiveringsinstallatie. Foute boel!

De overige voorbereidingen gingen gestaag verder, maar wij voelden – hoe toepasselijk – wel nattigheid…. De ingenieurs uit New York kwamen hoogstpersoonlijk naar Nederland om de situatie ter plekke te bekijken én de diverse instanties te spreken. Want het feit dat bijna de helft van Nederland onder N.A.P. ligt was niet ter zake doende.

Zo zaten we op een mooie woensdagmiddag in een nooit te vergeten boardroom aan een immense tafel van een toekomstige buur op het beoogde bedrijventerrein. Met vertegenwoordigers van het bouwmanagementbureau, de Gemeente, Parkmanagement, Rijkswaterstaat en ons eigen bedrijf. Als enige vrouw tussen 15 mannen een mooie ervaring. Van mij hoeven er niet meer vrouwen in dat soort functies… Ik vind mannen eenmaal leuker dan vrouwen, maar dit terzijde..

Wij konden onze collega’s uit New York ervan overtuigen dat wij in Nederland diverse instanties hebben die waken over onze dijken, over ons water, en onze veiligheid. Maar dat stelde hen allerminst gerust. (Zo’n beeld van een jongetje met zijn vinger in de dijk helpt ook niet echt overigens). Want voor hen was maar één vraag relevant. Hoe klein het risico ook is. Maar áls er wat gebeurt, “Who Is To Blaim!!??”. Tja.

Het moest en het zou verzekerd worden. Evenals de mogelijke claims die er wellicht ooit voort konden komen uit het feit dat er in het verleden havenslib was gestort in het bedrijvenpark. En zo geschiedde. Het kost een paar centen. Maar dan heb je ook wat. En dan kan New York weer rustig slapen. En – toegegeven – dat is ook wat waard.