De gang naar de Bloedbank in Delft vond ik nooit erg. Ik heb jarenlang bloed gegeven en ik heb mij ook een tijd beschikbaar gesteld voor plasmaferese. Dat wil zeggen het afgeven van bloedplasma alleen, voor de toepassing bij stollingsziekten. Kortom, ik was er kind aan huis. De sfeer was er gemoedelijk en ik kon er ook best van genieten. De stoel waarin ik bloed of plasma gaf had uitzicht op de Schie, waar het imposante scheepvaartverkeer de tijd doodde. Een tijdschrift kon ook en na het bloedgeven was er koffie of soep.

Ik kende inmiddels veel van de personeelsleden van gezicht. Vreemd, als je hen tegenkwam in de stad, zonder wit uniform. Maar die dag meldde ik me en ik werd even later geroepen voor de anamnese. Noem je dat ook zo bij een donor? Kortom, een kort gesprek waarin wordt gechecked of er zaken zijn die een risico vormen voor degene die bloed ontvangt. Ik werd binnengeroepen door een dame die ik niet kende en ze was jong. Ik merkte aan mezelf dat ik meteen dacht aan het moment dat ze me zou gaan prikken; zo’n onervaren meisje. Maar ik vermande me en besefte dat ik wel erg snel een vooroordeel had.

Ze stelde me de vragen volgens het lijstje. “Gebruikt u weleens medicijnen?”. “Ja, incidenteel” antwoordde ik. Ze keek me aan. Net even te lang. Om vervolgens resoluut haar pen neer te leggen en een groot boek van de plank te pakken waarin ze doelgericht ging zoeken. Ze kwam uit bij een register en volgde met haar vinger de rijen met namen die ik niet kon lezen. “Vreemd” zei ze “dat medicijn staat er niet in”…..

En toen moest ze me nog gaan prikken….