Voor iedereen op zaal een wijntje!

Een wijntje bijbestellen, een extra douchebeurt, een wandelingetje, TV aan het bed, speciale maaltijden… Betalen voor extra services in de zorg. “Moet kunnen”, was de opvatting van een aantal deelnemers tijdens een bijeenkomst over Marktwerking in de Zorg. De extra douchebeurt waarvoor bijbetaald kan worden is natuurlijk maar één van de vele aspecten van marktwerking in de zorg.

Ik zelf heb er moeite mee als bewoners (patiënten, cliënten) geconfronteerd worden met een zaalgenoot die extra services kan bestellen omdat die dit financieel kan veroorloven. Als jij daar dan ligt en de basisvoorzieningen krijgt, dan lijkt me dat toch een beetje wrang. Want je kunt dat verschil maar al te goed en continu voelen, zien en – ja, in bepaalde gevallen zelfs ruiken 😉 (via de roomservice werd een biefstukje bij de buurvrouw bezorgd.)

“In het gewone leven worden mensen ook geconfronteerd met verschillen in draagkracht”.. is wat het argument is van de voorstanders van deze ontwikkeling. “ook in het gewone leven hebben mensen andere huizen, zijn er winkels waar de ene helft van Nederland wel in komt, en de andere niet”.

En toch, en toch. In het “gewone” leven zijn deze verschillen er zeker ook, maar veel minder voelbaar. Je ziet de winkels wel, maar je hoeft er niet verplicht naar binnen. Er zijn duurdere huizen, maar vaak staan die weer in een andere omgeving. Maar wat nog het belangrijkste is; in jouw eigen huis word je niet zo nadrukkelijk geconfronteerd met de verschillen. Daar kook je jouw maaltijd, heb jij je bestedingspatroon, komen jouw vrienden die niet zelden in dezelfde positie verkeren. En als dat niet zo is, dan heb je er – omdat het vrienden zijn – toch een speciale band mee gekregen die maakt dat je met elkaar met de verschillen om kunt gaan.

Kortom, je kunt normaal gesproken toch enigszins afstand nemen van een wereld die jij je niet kan veroorloven. Het feit dat mensen ook in hun gewone leven met verschillen geconfronteerd worden, vind ik geen argument om grote verschillen in voorzieningen in de directe omgeving van patient/client/bewoner te legitimeren. Juist om het over de “luxe” zaken gaat, de krenten in de pap, de extraatjes, waar iedereen op zijn tijd zo’n behoefte aan kan hebben, zeker in een situatie waarin je kwetsbaar bent en afhankelijk.

Dan terug naar de klasse-verpleging? Vroeger had je zalen voor de ziekenfondsverzekerden, en ook voor particulierverzekerden in het ziekenhuis. Dat was ook feitelijk een vertaling van verschil in draagkracht. Maar toch was dat niet zo schrijnend, uitzonderingen daargelaten.

Ik besef dat het niet helemaal te vermijden is dat er verschillen zijn in voorzieningen in de zorg, en dat dat gerelateerd is aan de financiele mogelijkheden van de persoon. Maar ik vind ook dat je daarin toch grenzen moet stellen. Dat er privéklinieken zijn is natuurlijk ook al een feit. Maar ook hier is er een afstand. Los van de inhoudelijke discussie die je daar ook nog best over zou kunnen voeren is dat toch een ander verhaal. Ik heb het over verschillen die direct gevoeld worden en waar mensen zich niet voor af kunnen sluiten.

Ik wil in elk geval als het er dan toch van moet komen wél een wijntje kunnen bestellen in voorkomende gevallen op zo’n zaaltje. Sterker, ik wil dan ook in de gelegenheid zijn voor de hele zaal te bestellen…. Dan maar een goedkoper wijntje! En dan ga ik er nu alvast voor sparen dat ik de hele zaal mee kan nemen op het wandelingetje! Nu alvast de bolderkarfabrikant maar eens benaderen met de vraag of ze deze karretjes ook voor volwassenen kunnen maken!