“Twee ravottende honden” dachten we vanuit de auto in de verte te zien, onlangs in Brabant in de greppel naast de weg. Toen we dichterbij kwamen bleken het echter geen honden te zijn. We zagen dat een reejong ten prooi was gevallen aan een grote hond. Wij stapten uit en zagen een hartverscheurend tafereel, waarbij het reejong probeerde te ontsnappen maar geen enkele kans had. Het jong had duidelijk al een poot gebroken, getuige de stand. Al vanaf afstand wisten we: foute boel. Twee grote, reebruine ogen keken ons aan. We stonden ons een moment te bezinnen wat we konden doen. De hond was dermate heftig bezig dat het niet verantwoord was tussenbeide te komen. Ik kon maar één ding bedenken. Ik zag dat het een “huishond” was getuige zijn halsband en ik riep met luide, duidelijke stem in de richting van de hond: “Zit!”.
De hond had een seconde nodig, liet het reejong los en keek me aan. En vervolgens ging hij zitten. Niet voor lang, dat niet. “Gedonder in de glazen” moest hij gedacht hebben, voor zover honden kunnen denken. In elk geval draaide hij zich om, kroop uit de greppel en verdween het bos in.
Het reejong hinkte ook de greppel uit en sleepte zich vervolgens ook het bos in. Wij hebben vervolgens via de diverse kanalen gemeld dat dit was gebeurd in de hoop dat het reejong opgespoord kon worden en uit zijn lijden verlost zou kunnen worden.
Het woordje “zit” had in elk geval de martelpartij beëindigd. Waarmee het bewijs maar weer geleverd is: managen op afstand kan reuze effectief zijn. Én voor alle hondenbezitters; het meest gebruikte en simpele commando is soms ook het meest waardevolle….
Ook onze hond “Spits” heeft in de puppytraining het commando “zit” geleerd… Hier was hij een maand of 3. Nu is hij twee jaar.
Syl 