“Syl, je moet het niet verkeerd opvatten, maar dit kun je beter aan ons overlaten want daar weet jij niets van maar wil je hier even tekenen?”. Schoonmakers hebben de gave om behoorlijk duidelijk te communiceren. Ik besefte dat ze gelijk hadden. Ik kwam als interimmer in een schoonmaakorganisatie in een ziekenhuis. Nieuw in de organisatie en nieuw in het object. Met een schoonmaakstaking waar een kwart van de schoonmakers aan deelnam en die drie maanden duurde. Ondanks dat was het business as usual. Dus er moesten bonnetjes worden getekend, verloven worden goedgekeurd, besprekingen worden gehouden, offertes goedgekeurd en personele issues worden opgelost. Een organisatie waarbij een handtekening van de Manager op dat niveau noodzakelijk was om door te gaan. Dus ik tekende (al of niet virtuele) bonnetjes, keurde verloven goed, hield besprekingen en keurde offertes goed. En tussendoor loste ik personele issues op.
Ik zag dat er op diverse fronten achterstand was. En niet zomaar achterstand. Best wel serieuze achterstand. Dat was op het hoofdkantoor van het bedrijf wel bekend. Dat was immers een reden dat ik er was ingehuurd. En daarbij nog wat verbetering doorvoeren. Maar de achterstand was zo groot door diverse legitieme redenen dat alleen het draaiende houden van deze vestiging zoveel tijd kostte dat het er niet zo van kwam verbeterplannen uit te voeren. “Niet laten omvallen” en zorgen voor continuïteit was op dat moment zo belangrijk dat ik daar samen met de opdrachtgever voor moest kiezen. Op de achtergrond in het hoofdkantoor was er tot op directieniveau overleg om dit account veilig te stellen. En daar ging dan ook wel even tijd overheen, want het was niet zomaar een plannetje maar een “Business Improvement Program”.
Ondertussen hield ik alle schoteltjes draaiende. Ik stelde de schoonmakers die een periode van continue verandering achter de rug hadden gerust; ik ga niets veranderen. Ik laat alles voorlopig zoals het is. Dat klonk ze als muziek in de oren. Ondertussen bereidde ik ze voor op een grootschaliger proces dat in de maak was.
Dat ik “niets deed” kwam ze goed uit. Ze vielen in alle stress van de staking en de veranderingen van de achterliggende tijd nog net niet om. Ze wilden even helemaal geen veranderingen. Tot ze me op een dag vroegen; “Syl, we hebben een plan en we willen dat je er naar luistert.” Ze stelden toch een personele wijziging op teamleidersniveau voor en hadden alle plussen en minnen volledig uitgewerkt. Ik vroeg ze of zij het zouden doen als zij mij waren. Vijf hoofden knikten overtuigend. Die verandering heb ik doorgevoerd. Verder heb ik ervoor gezorgd dat de stakers en de niet-stakers na de staking weer door één deur konden. Want na drie maanden staking werd de stemming grimmig. Een inhaalschoonmaak na drie maanden staking en een personele uitbreiding op het OK-complex is tussen de bedrijven door met succes doorgevoerd. Never a dull moment, kun je stellen!
De bonus, bij opdracht overeengekomen bij gerealiseerde bezuinigingen, zat er even niet in. Er was immers niet bezuinigd? Maar bonussen zijn niet mijn drijfveer. Soms is het moeilijker om géén veranderingen door te voeren. En soms betekent dat dat je op de korte termijn geen geforceerde bezuiniging doorvoert maar wel beter en zinvoller bezig bent. En dat is mijn drijfveer. Tja, het kost een paar centen…..