“Syl, je moet het niet verkeerd opvatten, maar dit kun je beter aan ons overlaten want daar weet jij niets van”. Schoonmakers hebben een bepaalde gave om behoorlijk duidelijk te communiceren. En ik besefte dat ze gelijk hadden. Ik kwam in een schoonmaakorganisatie in een gezondheidszorginstelling  waar er veel speelde. Ik was nieuw in de organisatie en nieuw in het object. Met een schoonmaakstaking waarbij een behoorljik aantal medewerkers aan meededen. Ondanks dat was het in het de organisatie business as usual. Dus er moesten bonnetjes worden getekend, verloven worden goedgekeurd, besprekingen worden gehouden, offertes goedgekeurd en personele issues worden opgelost. Een organisatie waarbij de handtekening van de manager op dat niveau  noodzakelijk was om door te gaan. Dus ik tekende bonnetjes, keurde verloven goed, hield besprekingen en keurde offertes goed. En tussendoor loste ik personele issues op.

Ik zag dat er op diverse fronten achterstand was. En niet zomaar achterstand. Best wel serieuze achterstand. Dat was op het hoofdkantoor van het bedrijf wel bekend. Dat was immers een reden dat ik er was aangesteld. Maar de achterstand was zo groot dat alleen het draaiende houden van deze vestiging zoveel tijd kostte dat er aan verbeterplannen weinig toe kwam. Niet laten omvallen was op dat moment zo belangrijk dat ik daar samen met de opdrachtgever voor moest kiezen. Op de achtergrond in het hoofdkantoor was er tot op directieniveau overleg om dit account veilig te stellen. En daar ging dan ook wel even tijd overheen, want het was niet zomaar een plannetje maaar een business improvement program.

Dat ik niets deed kwam ze goed uit. Ik sprak met velen van hen en ze vielen in alle stress niet om. Ze wilden geen veranderingen. Tot op een dag ze me vroegen; syl, we hebben een plan en we willen dat je er naar luistert. Ze stelden toch een personele wijziging op teamleidersniveau voor en hadden alle plussen en minnen volledig uitgewerkt. Ik vroeg ze of zij het zouden doen als zij mij waren. Vijf hoofden knikten overtuigend. Die verandering heb ik doorgevoerd. Verder heb ik niets gedaan. Behalve de tent draaiende houden.

Geld verdienen met “niets doen….” Naar de bonus, bij opdracht overeengekomen bij gerealiseerde bezuinigingen, kon ik fluiten. Maar bonussen zijn niet mijn drijfveer. Kunnen terugkijken en kunnen constateren dat géén veranderingen doorvoeren soms moeilijker is dan een gerealiseerde geforceerde bezuiniging maar wel zinvoller en beter, dat is mijn drijfveer. Het kost een paar centen maar het voelt en ís beter!