Pen gekregen van Jan Lindeman. SSDZ Delft

Ik heb een hele mooie pen. Die ik amper gebruik. Hij is namelijk te mooi én hij is me te dierbaar. Ik heb hem gekregen in de jaren 80 van mijn “baas”. Zo noemde je dat in die tijd. Hij kreeg een andere baan en ik kreeg dat bij zijn afscheid. Een pen met goud. Ik ben altijd bang dat ik hem kwijt raak als ik hem meeneem buitenshuis, dus hij blijft in zijn pennenbakje, zodat ik er dus per definitie heel lang mee zal doen.Ik denk dat ik het geërfd heb. Te mooi om te gebruiken was bij ons thuis een bekend fenomeen. Want als je iets gebruikt kun je het kwijtraken of het kan slijten…. Stapels nooit gebruikte handdoeken hadden we. En een heleboel nooit gebruikte kop-en-schotels met jachttaferelen, glaswerk en beddengoed. Het beddengoed en handdoeken werden nog wel tevoorschijn gehaald als je ziek was en de dokter kwam. “Voor ziekendagen” was bij ons dan ook de term als je bedoelde dat iets nooit gebruikt werd.

Te mooi om te gebruiken; ik ben ermee opgegroeid. Vandaar wellicht toch mijn neiging niet automatisch voor nieuw te kiezen als je met tweedehands ook goed uit de voeten kunt. Ik heb dan ook veel tweedehands. Een tweedehands huis, een tweedehands auto, een tweedehands camper, een tweedehands tafel, een tweedehands schip. En ook mijn echtgenoot is tweedehands…

Ik ga er wel ver in. Zo had ik eens mooi kantoormeubilair over als gevolg van inkrimpen van het bedrijf. Het afstaan aan een opkoper deed mijn maag krimpen. Ondertussen werkte ik samen met een interieurontwerpster aan een herinrichting en ik vertelde haar over al die mooie spullen. Toen we een rondgang maakten langs het overtollig meubilair begonnen haar ogen te glimmen. Ze vroeg me of ze de spullen mocht aanbieden aan de zorginstelling waarvoor ze ook een interieurontwerp aan het maken was. Ik vond het geweldig. Meteen een mooie nieuwe bestemming en wij kregen een redelijke vergoeding. De zorginstelling kreeg mooi, degelijk en vooral passend meubilair voor een lage prijs. De ontwerpster schetste haar ontwerp gebaseerd op de meubelen die wij overhadden en iedereen was blij. Voor haar was het minder lucratief. Want zij miste daardoor de marges die ze kon berekenen als zij nieuw meubilair zou inkopen. Maar met haar werkwijze viel ze op. En als blijkt dat je eigenbelang niet voorop staat, heb je een streepje voor. Ik kan haar dan ook van harte aanbevelen (livin).

Het is niet alleen de angst te verliezen of de prijs waarom ik tweedehands vaak een goede zaak vind. Ook uit oogpunt van duurzaamheid en milieu. Economisch gezien is het misschien soms beter nieuw te kopen. Het is dus soms best complex.

Ik koop óók weleens wat nieuws. Twee jaar geleden kochten we doelbewust een kersverse, eerstehands pup. Nog wel een rashond ook. Een uitspatting, terwijl er toch veel tweedehands pups op de markt zijn (en de asiels zitten vol). Dus we leren het wel, soms wil je gewoon “nieuw”. Inmiddels is het nieuwe er af. Maar – en daarin onderscheidt hij zich van overige zaken – we zijn nog regelmatig bang hem kwijt te raken. Tot op heden komt hij als hij hem weer eens gesmeerd is echter vanzelf weer terug. We dreigen dan wel dat hij ingeruild wordt voor een nieuwe. Mormel!

Als je niet terugkomt ruilen we je in!