Mijn zussen weten het al. Als ik ooit dood ga en men moet belangrijke thema’s in mijn leven in een notedop beschrijven, dan zal “kapper” daar zeker opduiken. Als kind al was ik dagen chagrijnig als ik naar de kapper was geweest. Maar ook als mijn vader zélf de schaar in ons haar zette om weer een knipbeurt uit te sparen. 

Ik heb de nodige wensen. Niet snijden want dan wordt het pluizig, niet teveel puntjes, maar wel een beetje. Geen bolletje aan de achterkant, geen lok, beetje pittig maar niet te mannelijk. Geen richeltje en houd rekening met mijn kruinen. Allemaal korte stukjes maar niet te dik maken. Wel uitdunnen maar alleen met inknippen. De randen iets rafelig maar niet teveel…. Niet zo moeilijk toch? Dus ik probeer dat altijd fijntjes uit te leggen. Als dat dan een paar keer verkeerd uitpakt, dan probeer je het steeds geforceerder uit te leggen. Dat ging ook niet altijd goed, dus op een bepaald moment nam ik me voor de kapper gewoon de vrijheid te geven. Overgave, volledige overgave. Wat grote richtlijnen, en “doet u maar wat u denkt dat me leuk staat”. Beste mensen, dat was het ook niet. Ik varieerde ook met kleuren. Zelf met pakjes thuis, of bij de kapper. Ik heb zelfs de kapper in Delft (Ted van KAMKAM) nog eens de vrije hand gegeven met betrekking tot de kleur. Hij kleurde me zwart, blond en bruin (in één coupe wel te verstaan). “U bent een beetje als een Yorkshire terriër” grapte hij nog. En ik gaf hem geen ongelijk.

Voor een controlfreak als ik is de kapper een kwelling. Je zit zelf niet aan het stuur en als de kapper een foute dag heeft, zit jouw haar weken niet goed. En dan voel je je gewoon helemaal niet okee. Alles is betrekkelijk en vaak zeg ik tegen mezelf dat dat toch niet zou moeten hoeven uitmaken. Er zijn belangrijker zaken in het leven! Dus ik heb inmiddels geaccepteerd dat het resultaat van een ritje naar de kapper wisselend zal zijn. Ik ben soms tijden bij één kapper. Want soms zijn er kappers die mij begrijpen. Kirsten, bij Monroe’s in Barendrecht bijvoorbeeld. Ze knipte me vlak voor mijn trouwen, en als ik mijn trouwfoto’s zie, denk ik aan Kirsten! Kirsten heeft het puik geknipt. Niet gesneden, niet teveel puntjes, maar wel een beetje. Geen bolletje aan de achterkant, geen lok, beetje pittig maar niet te mannelijk. Geen richeltje en ze hield rekening met mijn kruinen. Allemaal korte stukjes en uitgedund. De randen iets rafelig maar niet teveel. Kirsten begreep mij. Ik betaalde dan ook met liefde en tot enige onbegrip van het thuisfront een “Monroe’s tarief”. Een goede coupe mag wat kosten! Maar Kirsten was op een bepaald moment weg. Ik belde voor een afspraak maar ze zou naar Brazilie verhuisd zijn. Nou ja! Daar had ze het met mij nooit over gehad. Ze wilden gewoon niet dat ik naar haar toe zou gaan! De boeven.

Tijdens de vakantie naar de kapper is een soort gokfestijn. Sometimes you win, sometimes you lose. In een winkelcentrum in Italie stapte ik een kapper binnen. Er was plek. Ze spraken geen woord Engels, en ik geen Italiaans voor de duidelijkheid. Maar dat ik geknipt wilde worden was duidelijk. Er kwam een stapel kaartjes (als een kaartenspel) met allerhande modellen die ik in sneltreinvaart doorging. Al snel vond ik het type kapsel dat ik zocht. “Zo, graag”. De kapster zette resoluut de schaar in mijn haren. Na 15 minuten was ik geknipt als nooit tevoren. In de goede zin van het woord. De hele vakantie kon niet meer stuk. Maar ja, dat was Italie. Dat is voor de vervolgknipbeurtjes niet zo handig.

Ik heb inmiddels weer een nieuwe kapster. Renata! Van Kapsalon Tonnekreek. En zo shop ik nogal eens wat rond. Maar Renata is helemaal goed. Ze heeft me vandaag weer he-le-maal naar mijn zin geknipt. Ze moet niet naar Brazilïe verhuizen. Dat doet ze ook niet. Echt een type dat helemaal gelukkig is in Middelharnis. En zo moet het ook.

Zegt ze vandaag doodleuk dat ze met zwangerschapsverlof gaat. Ik kneep er nog net uit “goh, gefeliciteerd” .

Ik weet maar één oplossing. In die tijd op vakantie naar Italie!