Soms blog ik over onbenullige dingen. Ik denk nu eenmaal vaak na over onbenullige dingen. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik onbenullig ben. Het is juist heel benullig als je je afvraagt waarom je zo vaak over onbenullige dingen denkt. Ik bedacht vanmorgen bijvoorbeeld dat ik gek ben op onbenullige doosjes. Van die mooie papieren doosjes. Ze hebben een buitengewone aantrekkingskracht op me. Tegenwoordig heb je doosjes waar een magneet in zit, zodat het dekseltje dichtklapt. Weergaloos. Die kartonnen doosjes kan ik onmogelijk weggooien en successievelijk komt mijn huis vol met doosjes. In ééntje zit zelfs onze trouwfoto, want het was een prachtig doosje met een glasplaatje in het deksel. Maar ook de doos van de volautomatische kurkentrekker, de brillendoos, wijndoosjes en het wonderschone doosje van de Iphone. Zonder magnetisch klapmechanisme weliswaar maar wel weer met héél strak puntige hoekjes en de twee onderdelen passen adembenemend goed in elkaar.
Ik bewaar ook een grote oude houten doos. Meer een kist, maar wel categorie doos-achtigen. Hij is van mijn opa geweest die er zijn administratie in bewaarde; zijn volledige klantenbestand met een kaartensysteem. Als opa Musch wist dat ik in zijn doos nu de externe harde schijf met backup van mijn computer bewaar, ook een soort archief dus, dan zou hij uiterst tevreden zijn.
Ik heb het ook met vakjes in tassen. En met laatjes. Hoe meer laatjes, hoe liever. Gek ben ik er op.
Wat zou dat nou zijn. Kan me herinneren dat mijn vader in zijn werkplaats een rekje had gebouwd waarin hij ik schat wel 100 sigarendoosjes (die metalen van oa Willem II, Ritmeester, Agio) had opgeborgen. Met schroefjes, moertjes, reserve-onderdelen, parkers, noem maar op. Een cruciale verzameling want altijd zat er wel in één doosje het juiste schroefje, moertje, pinnetje, boortje. In de loop van de tijd opgebouwd dus op elk doosje was de inhoud beschreven. Soms met hoofdletters, soms met een zwarte stift, soms een rode, groene, en af en toe een stickertjes. Ik vond het prachtig. Die doosjes in een rek, als een soort laatje, dat was dus eigenlijk dubbelop!
Wel vond ik het wat slordig, al die verschillende letters op al die doosjes. Als verrassing heb ik op een dag alle tekstjes op de doosjes eraf gehaald en de oorspronkelijke tekst er zélf opnieuw opgeschreven. Netjes met allemaal dezelfde stift en soort letter. Zodat alle doosjes zo mooi op elkaar leken. Het zag er wonderschoon uit.
Mijn vader is nog nooit zo ongelukkig geweest. Hij zocht zich nog jaren een slag in de rondte naar het juiste doosje dat hij daarvoor altijd moeiteloos kon vinden. En ik heb het ook nog heel, heel vaak moeten horen dat dat niet zo’n goed idee was geweest….
Ik ben ondanks dat gek op doosjes gebleven. En op laatjes en vakjes. En nu ik er over nadenk, ben ik ook gek op potjes. Soms bewaar ik weleens potjes, want zo zonde om weg te gooien. Ja, soms, in de supermarkt. Als ik dan al die verschillende etiketten zie, dan krijg ik weleens de neiging…. Maar ik laat ze maar zitten. Het zijn er teveel.
100 sigarendoosjes met reserve-onderdelen..
Syl 
Oh ja, en wat denk je van opschrijfboekjes??? klein, groot, met zo’n elastiekje eromheen of met een lintje?? En wat denk je van een opschrijfboekje met elastiekje + lintje, verenigd in 1 boekje?? Oh my God, ik hou het niet droog meer!
opschrijfboekje PLUS elastiekje PLUS lintje PLUS magneet!! OMG!!!!
Ja, nu kun je me wegdragen!
Erg leuk stukje en herkenbaar.