Ik heb het altijd meesterlijk kunnen verhullen. Dat ik geen verstand van telefonie heb.  Deed altijd wel mijn best om het een beetje te snappen en in de tijd dat VOIP opkwam, blufte ik wel even dat “Voice Over Internet Protocol” wel iets was waar we iets mee moeten doen. Verder was het altijd een kwestie van een goede band met IT houden en benadrukken dat digitále telefonie wel gewoon bji IT hoort. Misschien wisten Ben, Peter, Bert en cs. wel dat ik dat ook voorál vond omdat ik er gewoon de ballen verstand van had.

Het wordt namelijk steeds ingewikkelder. Thuis al heb ik het opgegeven en zorgt mijn man voor de telefonie. Daar ben ik erg blij mee. Vooral toen ik mijn telefoon verloor en hij gewoon een tweede simkaart met al mijn contacten tevoorschijn haalde.

Mijn eerste contract dat ik tekende als inkoper in mijn huidige job was uitgerekend een contract voor de mobiele telefonie…. Dat was nog niet alles. Tevens bleek dat mijn voorganger ook telefoons bestelde, simkaarten aanvroeg, en alle abonnementen liet afsluiten.

Ik ken mijn verantwoordelijkheden en moest er dus aan geloven. Uitbesteden was geen optie. Maar  gelukkig was daar Ronald. Ronald was de contactpersoon van KPN en ik bouwde in no-time een band met hem op. Stomverbaasd was ik dat ik Ronald kon bellen, en hem metéén, zonder één keer doorverbonden te worden, aan de lijn kreeg. Bij KPN!! En hij was bereikbaar, hij was snel, hij was vriendelijk, kundig en begripvol. Want tussen de regels door had hij wel door dat ik niet zo’n bijster groot telefoonhart had.

We hebben verleden week een webinar van KPN gehad als instructie voor het webportal dat we bij het nieuwe contract kunnen gaan gebruiken. Het zou o zo handig zijn omdat we “dan alles zelf als bedrijf konden bijhouden”. En de kosten eenvoudig konden doorbelasten. En o ja, daar hoorde ook natuurlijk het totale bestelpakket bij en alle handelingen, het afsluiten van abonnementen, en de hele reut, ja. En inmiddels is besloten dat de inkoper kwartier gaat maken en de webportal als eerste gaat gebruiken en testen.

Ik had het even niet door en in mijn onschuld belde ik verleden week het nummer van Ronald. Ronald was met vakantie – dat had mij mij ook verteld, nog net niet waar naar toe. Ik kreeg zijn collega. Maar die zei dat hij mij niet kon helpen. Want “uw instelling doet alles tegenwoordig zelf”. Hij zei me dat er iemand bij ons zou zijn die alles voor me kon regelen, de telecommanager. Met een schok drong tot me door dat ik dat zelf was. Durfde niet te zeggen. “O, sorrie, ik was even vergeten dat ik dat zélf ben. Ik ben een beetje dom, mijnheer….”….

Dus ik stort me op Simkaarten, porteerkwesties, abonnementen, en toestellen, en thuis heb ik inmiddels geen extra simkaart meer en heb een extra setje contacten in the Cloud. Weet van nano, micro, mini en duo simkaarten. Van Nokia’s en Iphones. Bundels en datalimieten, en als telefoonchef autoriseer ik wat mensen mogen doen met hun telefoon. Machtig voelt dat wel. En het geeft voldoening als iemand door mijn toedoen kan bellen. Maar ik haat het, ik haat het.

Een identiteitscrisis is het nog net niet geworden. Want leven is veranderen. Als dochter van een “telefoonboer” bij Ericsson voelt het dubbel. Opgegroeid tussen de ijzerdraadjes van telefoonkabel waar ik poppetjes van boog. Dáár was ik heel goed in! Overigens! Echt wel.