Gisteren zijn we na het laatste rondje met Bert opgetogen richting Hamburg vertrokken. Want alles werkte! Daar wachten Birgit en zoon Lasse ons op. We hebben gezegd er woensdag waarschijnlijk wel te zijn. Wel jammer omdat Wolfgang pas op donderdagavond thuis is. Hij werkt in Munchen en gaat dus maandag daar naar toe en komt donderdagavond weer thuis. En dan klaag ik nog over Leiden-Ooltgensplaat…. Maar zoals het er nu uitzien, gaan we gewoon Wolfgang nog wel zien want we waren een uur over de grens toen we de camper aan de kant zetten. Daar bleek de koelkast het al niet te doen. Vervolgens werden we vannacht wakker door een piep die een te laag vermogen in de accu van het woongedeelte aangaf. Foute boel. Dus ik zit nu weer gevoeglijk bij de Mac Donalds. Mijn uitdaging voor vanmorgen is om uit te zoeken waar ik me mee ga troosten. Maar gelijk de daad bij het woord gevoegd; het is een appelpunt geworden. De mevrouw zei ook heel nadrukkelijk “geniet ervan”! Nou, dat terwijl ze toch echt niet weet wat er aan de hand is. Tenminste, dat zou je zeggen. We hebben het adres van Bert als “thuis” in de navigatie ingesteld. ik heb wel vanmorgen hier weer een blogje geschreven voor mijn andere blog. https://muschfacilities.wordpress.com/
Ik vind het heel vervelend. Maar ik heb ook de ervaring met onze andere campers (dit is de derde) dat er in het begin altijd kinderziektes zijn. En soms lijkt het erger dan dat het is. Maar onder de streep is het natuurlijk wel shit. Leo is er wel kalm onder. Die zegt – terecht ook – dat hij op deze manier steeds beter weet hoe de camper in elkaar zit want het is een bom techniek waar je eng van wordt. Wel is het sneu dat hij niet even snel op zijn knieen bij de omvormer kan gaan zitten en alles duurt lang en gaat moeilijk. Dat frustreert hem wel erg. Met zijn geopereerde knie gaat het wel beter maar hij heeft daar ook nog wel last van. Dat is ook niet goed voor je mobiliteit, dus al met al… Overigens is de appelpunt te klef maar dit terzijde.