Ja, het voelt als thuiskomen. Bij de Mac Donalds in Musselkanaal weer mijn “eigen plekje” opgezocht. De meneer achter de balie heeft volgens mij een “olijkheidscursus” gevolgd. Hij heeft erg veel plezier en ik houd meer van mensen die plezier hebben dan mensen die chagrijnig zijn. Ik meld hem dat ik zo blij ben met Mac Donalds. Maar dat ik toch echt maar alleen een capuccino bestel. Hij leek er niet van onder de indruk. Later kwam hij spontaan nog vragen of ik nog een capuccino van de zaak wilde!

Leo komt tegen twaalven langs en meldt dat de auto is gemaakt. Een relais! Ja, ik dacht dat al (;-)) Maar goed, er is nu niets meer dat niet werkt, alleen de omvormer moet nog omgeruild.

We besluiten die middag maar even langs Astrid, mijn zus te gaan. Ik neig nog altijd “mijn zusje” te gaan omdat ik nu eenmaal drie zussen heb en Astrid is de jongste. Maar ja, ze is inmiddels ook 49 maar het blijft altijd Mijn Zusje…..

Altijd leuk om elkaar te zien. En ook Spits is helemaal blij. Wel wordt hij aan een aantal prikkels tegelijk blootgesteld; de hond Astor, een grote witte herder, en dan Blinkie, een vuilnisbak, en nog een niet nader gedefinieerd boxerachtig beest dat uit Hongarije komt, een klein kooiker/schipperke achtig hondenbeest, een kooi vol met drukke kanaries, een paar katten, een paar kleine jonge poesjes, een neefje van mij, en dan Astrid zelf natuurlijk. De vissen zal hij niet echt hebben gezien. Astrid was thuis omdat ze geopereerd is aan haar voeten. Ik heb een hele stoere zus die nooit klaagt en het allemaal toch maar weer rooit. Terwijl ze toch tobt met haar gezondheid. We hebben nnog even een inkijkje gekregen in de wondere wereld van het mooie Friese dorp Ureterp. Never a dull moment….. Astrid schetst aan de hand van een paar ervaringen dat het leven in een klein Fries dorp niet saai hoeft te zijn.