Het was een mooie wandeling. En de man met wie ik een date had viel niet tegen. Het gesprek ging soepel, de klik was er en de zon scheen uitbundig. Kees (laat ik hem zo noemen) vertelde dat het maar niet lukte met zijn relaties. Openlijk vertelde hij dat ze vaak in het beginstadium al strandden. Het liep steeds op niets uit. Éen date had hondjes waarmee hij niet uit de voeten kon, de andere had een dochter die niet deugde en de derde rookte. “En altijd ging het stuk op die laatste 3%” verzuchtte hij, terwijl ik me afvroeg wat bij mij die fnuikende 3% zou kunnen zijn, want verder ben ik natuurlijk perfect.

Ik was best enthousiast al viel mij wel op dat hij in een bepaalde routine alle mogelijke thema’s efficiënt de revue liet passeren; politiek, muziek, vakanties, familie en – last but not least – de financiën. Voor hem extra relevant omdat hij vertelde het jaar ervoor nog miljonair te zijn geweest. Maar slechte aandelenkoersen een een grillige beurs hadden hem die titel bruut ontnomen.

Het was erg warm en hij vroeg me waarom ik een lange broek droeg. “Dat doe ik altijd, ik draag nooit korte broeken”. Die vraag had ik niet verwacht, maar thuis gekomen bleek het wel een hot issue, want hij had buiten een globale evaluatie van de aangename wandeling nog een aanvullende vraag over mijn broek. Waarom ik geen korte broeken droeg. “Dat doe ik nooit want ik heb geen mooie benen. Cellulitis en spataderen en wit.” mailde ik jolig. En ik dikte het nog even aan omdat ik daar de lol wel van inzag en ik héb cellulitis en spataderen. Niet wereldschokkend overigens, maar dat hoefde hij in dit stadium niet te weten, vond ik. Bovendien vulde ik voor de zekerheid nog aan dat ik er geen complex van had.

Kees was daadkrachtig en besluitvaardig want per omgaande kreeg ik een mailtje terug. Daar kon hij werkelijk niet mee leven. Ik was verder hélemaal okee en hij vond het jammer maar of we het hierbij dan maar konden laten.Ik denk de laatste tijd bij het selecteren van leveranciers nog vaak terug aan die tijd van daten. Zo kreeg ik eens van een contact via een datingsite een uitgebreide vragenlijst om in te vullen. Hij had het er druk mee, want ik was niet de enige.

Hij had een shortlist gemaakt en liep niet in de valkuil om op voorhand al te close te worden, dus hij hield zich op de vlakte en communicatie bleef beperkt tot het toesturen van de vragenlijst met meerkeuzevragen over allerhande thema’s in het leven. Éerst invullen, dan praten we verder… Ik knapte af. Geen enkele menselijke toon, geen contact, geen gesprek. Voor hem was het de eerste selectie, daarna kwam de rest. Het was waarachtig eigenlijk een grondige RFI (*).

Kees had dat mondeling gedaan natuurlijk.Eigenlijk kun je wel stellen dat Kees gelijk had. Net zoals in relaties er nooit een 100% match is heeft elke leverancier ook wel 3% die we liever kwijt dan rijk zijn. En je komt daar ook niet meteen achter, alle face-to-face contacten en RFI’s (*) ten spijt. De spataderen van de leverancier zeg maar…. De varices-factor… Maar vaak blijk je met die 3% wel te kunnen leven. Je moet wel.

Maar Kees wilde daar niet aan. Ik volgde hem nog wel heimelijk via de site en begreep dan ook waarom hij een jaar daarna nog steeds aan het wandelen was…. Al wandelend op zoek naar de verborgen gebreken.