Aarzelend, omdat er gekleurde stukjes hout aan zitten, en je weet niet waarmee het gekleurd is, heb ik het schommeltje opgehangen. Niet makkelijk, want wat is de juiste plaats? Hij moet wel een aanloopje kunnen nemen van de stok op de schommel. Weet ik veel hoe ver een kanarie kan hippen. Hipt hij dan van het stokje op het schommeltje, of vliegt hij dan? En waar ligt het omslagpunt?

Maar hij vertikt het op de schommel te hippen of hij moet het stiekem doen als wij er niet zijn. Ik zorg goed voor het vogeltje waarvan afstand werd gedaan door de vorige eigenaar omdat hij te hard zong. En hij zingt hard. Fluiten, rollen, tjilpen en piepen. En zijn kooi staat mooi voor het raam zodat hij de vogeltjes kan zien. Maar dus wel naast de computer van Leo, die zegt dat hij wel luistert als hij “kop houden” zegt.

Eenvoudig is dat niet, een kanarie. Maar hij lijkt gelukkig. Hij heeft eivoer en schelpenzand en gewoon zaad. Maar ik ben bang voor eenzijdige voeding, want hij eet maar een bepaald soort zaadjes uit het bakje en dan geef ik hem weer een nieuwe portie. De kip buiten krijgt het restje. Maar moet ik hem niet beter gewoon zijn bakje laten leegeten? Dat ben ik wel gewend van vroeger. Mijn moeder deed dat ook bij de zebravinkjes. De velletjes van de lege zaadjes zoog ze met de stofzuiger weg, tot de dag dat ze per ongeluk ook een zebravinkje opzoog. We hebben hem nog levend uit de stofzuigerzak kunnen redden met als restverschijnsel ernstige stoflongetjes.

Verder waren we thuis goed voor vogels. We ontfermden ons zelfs vaak over zieke of kreupele duiven, merels, mussen, lijsters. We lapten ze allemaal op. Vooral mijn jongste zusje zorgde voor aanvoer voor het vogelrevalidatiecentrum Musch. Ze liep net zo lang achter beesten aan totdat ze dodelijk vermoeid neerstortten waarna ze weer een buit had. Ook tijdens de vakantie. Soms ook met traumatische gevolgen. Astrid had “Jantje”, een te jong uit het nest gevlogen lijster opgeduikeld. Hij kreeg een vorstelijk verblijf in een oude houten Ericssonkist, laat dat maar aan mijn vader over. En Jantje knapte langzaam op. Wij voedden hem met mooie rupsen uit het land achter. Maar de rupsen waren bespoten dus Jantje begaf het.

Maar nog even over de schommel. Piet krijg nog een week. En als hij er dan niet zichtbaar op heeft geschommeld, hang ik hem buiten op zodat de vogeltjes daar kunnen schommelen. Mogelijk krijgt hij dan spijt als hij dat ziet en da’s dan wel weer zielig. Maar dan is mijn investering niet tevergeefs geweest. Ik krijg natuurlijk wel vrolijke deuntjes en piepjes van Piet, dus ik krijg ook wel wat terug aan vertier. Maar kosten en baten moeten in evenwicht zijn! En als dat naar de verkeerde kant doorslaat… Piet, dan voer ik je rupsjes!

Piet zit niet op de schommel