De kogel is door de kerk. Per 1 december heb ik mijn baan als inkoper bij de Stichting Zuidwester (instelling voor Verstandelijk Gehandicapten) opgezegd. Al enige tijd had ik geen rust. Wetende, dat het met Leo alleen maar slechter kan gaan. Zijn ziekte (MSA-p) is een aantasting van het brein en is onomkeerbaar. Alles wat hij inlevert, komt niet meer terug. Er zijn geen medicijnen voor. Gelukkig blijven de cognitieve functies (lees: het verstand) wel intact.
We beseffen dan ook dat deze tijd kostbaar is. Hij kan nu nog uit de voeten en dat zal in de toekomst niet meer gaan. Wanneer dat is weten we niet.

Maar je baan opzeggen…. in deze tijd… Mijn contract loopt weliswaar per maart as af, maar ik besluit ook voorlopig geen opdrachten te zoeken/aan te nemen… Ik heb er tijd voor nodig gehad de beslissing te nemen maar op een bepaald moment is het ineens duidelijk. Ik kap ermee. Om precies te zijn op weg naar de wandeling met de Brabantse wandelaars, ter hoogte van de afslag Raamsdonksveer! Op 20 oktober… Dat was het moment dat ik het definitief besliste.

Elke dag liep ik langs de camper naar mijn auto om naar mijn werk te gaan. Ja, je moet nu eenmaal werken. Bovendien had ik nog een heleboel plannen bij de Stichting Zuidwester. Allemaal projecten die net van de grond kwamen; ja, het is toch beter die nog wel te kunnen afronden. Beter voor je CV enzo. Maar voor wie eigenlijk? Dan heb je ook nog de angst dat men je vergeet als je er een tijdje uit bent. Als ZZP-er moet je toch immers aan het werk blijven? Je gezicht laten zien? Bijeenkomsten bezoeken? Ja, zal wel. Maar tegen die tijd ga ik wel weer mijn stinkende best doen iets te vinden en stort ik me er wel weer in! Ik dacht ook dat het misschien in de toekomst nog wel harder nodig is om thuis te zijn. Maar dat zien we tegen die tijd dan wel weer.

We kunnen het ons financieel permitteren. We hebben een klein huisje gekocht in plaats van een groot huis met idem hypotheek. Ja, het is klein, maar het verschaft ons wel financiële vrijheid; we kochten het zonder hypotheek. En dat sprak ons al aan lang voordat er iets aan de hand was. Zuidwester reageerde heel erg begripvol en ondanks het feit dat het mijn eigen beslissing is, is dat toch fijn.

De komende weken ga ik mijn werk overdragen. En ondertussen is Leo bezig de camper weer verder klaar te maken. Hij is feitelijk klaar maar we willen hem nog wat meer naar onze hand zetten. We gaan om te beginnen naar Engeland en Schotland. Dan terug en begin volgend jaar naar het Zuiden. Maar thuis hebben we ook nog wel wat plannen. Zo gaat begin volgend jaar de schop in de grond om de tuin op te knappen. Overigens moet ik eerlijk zeggen dat ik ook voordat Leo ziek was weleens heb overwogen een Time-out te nemen.

Wanneer ik weer aan de bak ga, weet ik nog niet precies. Maar ik kom wel terug in mijn vak hoogstwaarschijnlijk.  Voor een controlfreak als ik is het al tamelijk bijzonder dat ik zeg dat ik dat nu nog niet kan en wil invullen.

Ik kreeg een erg mooi gedicht toegestuurd….

Vaar samen
Vaar samen met de wind van vandaag,
Met de wind van gisteren zal het niet meer gaan
En de wind van morgen kan er wel niet staan.
Dus, vaar samen, vaar samen met de wind van vandaag

I could not agree more.Van Mevlana Romi. Dank Bram Bouman!