Ik lig ’s avonds weleens te malen. En steeds vaker over het stukje grond naast onze tuin dat al jaren naar me lonkt. Het is een graslandje met een paar bomen en verder niets maar ó zo mooi. De eigenaar wil het wel verkopen maar vraagt veel te veel. Vind ik… Je mag er niets op bouwen. Dat zegt de andere buurman, want dat heeft hij uitgezocht en hem kennende, doet hij dat grondig.

Echtelijk overleg is moeizaam: “Ik hoef geen grond, we hebben notabene 580 m2! Grond genoeg” is de logisch klinkende redening van mijn man en ik moet dus met goede argumenten komen. “We kunnen er een caravan op zetten, eventueel een Pipowagen, en is het niet heerlijk al die ruimte??”. “500 m2 extra onderhoud zul je bedoelen”….. Maar ik wíl het, ik wil het hebben!

Ik besloot om te beginnen te informeren wat de vraagprijs is van het paradijsje. Het moet rond de € 60.000,– opleveren als het aan de buurman ligt. Dat is 200% meer dan ik er voor over heb. Hij denkt aan 100 Euro per m2, ik aan ca 30. We liggen dus te ver uit elkaar en ik laat het rusten.
Maar dan komen buurman en buurvrouw de bomen rooien, de heg bijwerken en ik krijg visioenen van Pipowagens die zíj gaan neerzetten en niet één maar dríe caravans, of tenten. En stel dat ze het gaan gebruiken als opslag, als botenstalling, als kindervakantieklimparadijs of als hobbyplek voor autosleutelaars.
Zo wordt het reuze onschuldige landje, dat al meer dan 20 jaar niets ligt te doen, behalve het produceren van meters hoog onkruid, een angst inboezemend fenomeen. En ik besef dat mijn drang het te kopen ook veel te maken heeft met de controlfreak in mij. Immers, als het van MIJ is ben ik de BAAS erover!

Maar ik moet het loslaten. Voorlopig gaat onze tuin drastisch op de schop. En mochten ze een halfpipe neer gaan zetten, of besluiten er zelf te recreeren, dan komt er gewoon een schutting. Ik heb niets tegen die mensen, maar mijn privacy is me lief…

Ik berust in het feit dat ik het niet ga kopen. Inmiddels heb ik reeds de opties voor het plaatsen van de pipowagen op eigen grond onderzocht nu we een brede oprit krijgen. Maar hoe vertel ik dat mijn man? Nog maar even verder malen……. En als het te gortig wordt, of de maalstroom wordt te tobberig van aard, dan verander ik moeiteloos van spoor; dan zeg ik tegen mezelf dat ik € 20.000,– heb uitgespaard en wat je dáár niet allemaal mee kan doen! Leo heeft toch wel een beetje gelijk….

Rechts het bedoelde grasveldje….