Het was tijd voor een hei-sessie. Met mezelf wel te verstaan. Tijd om de strategie ten aanzien van relaties, werk, huis en zin van het leven in zijn algemeenheid weer eens te herzien, voor zover er overigens sprake was van een strategie en de vraag of die er moest zijn was op zich zelf al een heisessie waard. Ik toog naar de Grevelingen, uitgerust met een bloknote, koffie en roze koek.

Ik parkeerde de auto aan de rand van het water  en hakte een fors aantal knopen door.
Gebaseerd op lijstjes met plussen en minnen want alleen op intuitie afgaan is bij míjn heisessies geen optie. Alle thema’s  kwamen aan de orde. Wel of geen datingbureau, wel of niet op zoek naar een andere baan, verbouwing of niet…. En alle subkeuzes die daaruit voortvloeien uiteraard. Ook het meerjarenplan ontbrak niet en ik constateerde dat ik goed bezig was.

Na gedane arbeid trakteerde ik mezelf op een frietje. Een extra grote, omdat ik ook nog wat aan de meeuwen wilde voeren. En die lieten zich de friet goed smaken, vooral als ik ze lekker hoog gooide. Dan was er ruimte voor duikvluchten.

Plots ontwaarde ik meer frietjes in de lucht dan dat ik gooide en die bleken afkomstig van een dame die op haar beurt ook de meeuwen trakteerde. Ze zag er stoer uit, door haar kaplaarzen én door haar cabriolet. Ze bleek gids te zijn bij Staatsbosbeheer. Daarnaast had ze een “gewone”  baan. “Omdat je van het gidsen alleen niet kunt leven”  zei ze. Prompt was mijn lange-termijn-carriere-planning, die ik die ochtend had gefabriekt, van de baan. Natuurgids! Dat leek me ook wel wat. En zo wisselden we emails uit, voor als ik er ooit wat meer van wilde weten.

Els, zo heette ze, mailde me kort daarna voor iets heel anders. Ze wilde een paard gaan kopen in Zeeuws-Vlaanderen en of ik zin had om mee te gaan. Ik ben nooit te beroerd om een paard te kopen en ik vond het wel wat, zo’n uitje met deze meeuwentemmer, en ik ging mee. Het klikte en Els nodigde me later uit voor politieke discussie-bijeenkomsten, droeg me voor als jurylid bij de carnavalsvereniging en besmette me met het Portugalvirus.

Want daar woont ze nu, op een mooie heuvel in de Alentejo, het platteland. Er is in die jaren veel gebeurd en soms is het tijd elkaar weer eens te zien. En daarom zit ik nu, twaalf-en-een-half-jaar later, in de bus naar Vila Vicosa, Portugal. Om bij te praten, terug te kijken, en ja, voor weer een heisessie. Maar nu in het kleine caravannetje dat op haar erf staat. Complete stilte, op de bellen van de schapen na. En de rust van de oneindige heuvels van het Portugese platteland. Frietjes blijken uiteindelijk heel goed voor je gezondheid….