Sabatticalstress…

Ik koos voor een sabattical-achtige time-out. De ziekte van mijn echtgenoot Leo was reden om even geen werk of opdracht te hebben en samen de kostbare tijd waarin hij nog op de been kan zijn door te brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Baan opgezegd, camper klaargemaakt en afgereisd. Allereerst naar Engeland en Schotland. Prachtig. Dan na de kerst richting Griekenland. Maar de tuinman belde. Die stelde voor in januari de boel onder handen te nemen. Het vroor niet dus waarom zouden we wachten? Wij stemden ermee in. Want de tuin vergde veel onderhoud, was ’s winters levensgevaarlijk met gladde vlonders, en met het vooruitzicht van een leven in een rolstoel wilde Leo de tuin flink op de schop.

Griekenland moest dus even wachten en in januari kwamen de tuinlieden. In de stromende regen en ijzige wind werden de bomen gerooid, stenen gelegd en schuttingpalen geslagen. Leo stond hele dagen in de striemende wind te kijken of en zo ja hoe de mannen te werk gingen. Het was koud, modderig en hektisch. De aanblik van graafmachines in de tot dan toe best romantische voortuin en de gapende gaten op de plek waar charmante struikjes hadden gestaan stemden niet vrolijk. “Het wordt mooi he, schat (slik)” piepte ik en ik voelde het in mijn buik. Uiteindelijk dwarrelden de stofwolken letterlijk en figuurlijk neer en werd fase II ingezet; de fase van het timmeren van de rabatdelen op de schuttingpalen. En dat was nu een klusje voor Leo en mij. Dus gingen we aan de slag met zo’n we zo’n 500 strekkende meters schuttingdelen en dat ging niet altijd soepeltjes. Wij hadden op zijn tijd onze gebruikelijke gehakketak. Ziek of niet, sabattical of niet. Zet maar eens een schipper en een facility manager aan het timmeren.

Maar ja, we moeten natuurlijk wel genieten en dan is ruzie niet slim. Quality time mag wat kosten, maar je moet er wel wat voor terugkrijgen. De ROI moet ook hier immers in orde zijn… Een time-out okee, maar dan moet het ook wel wat opleveren! En gehakketak over schuttingdelen drukt op de verkeerde kant van de geniet-balans.

Verder heb ik last van keuzestress. Welke plantjes moeten er in de grond, waar gaan we heen met de camper, waar maak ik een foto van, en wat zal ik eten. Vooral dat laatste; nu heb ik natuurlijk tijd om op internet te kijken naar verantwoorden, meukvrije maaltijden. Maar ik kan niet kiezen. Teveel websites, teveel recepten, veel te veel, te lekker, te verantwoord.

Met sommige zaken word ik daarentegen makkelijker; ik draag dagenlang dezelfde kleding. Een sluimerend decorumverlies….. Maar wel lekker makkelijk. En als ik naar een netwerkbijeenkomst of een beurs ga, dan haal ik mijn rode lederen jasje van stal. Facilitair Nederland herkent me daar inmiddels in en bij bijeenkomsten ben ik zo gemakkelijk traceerbaar. Maar kleding is de uitzondering in mijn keuzeproblematiek.

Verder is het tobben met keuzestress, kromme rabatdelen en de ongoing geniet-check.
Denk maar niet dat een sabattical makkelijk is!