Vanmorgen liep ik er langs. De camping hier in Portugal die we ooit wilden kopen. Een natuurcamping op het platteland van de Alentejo. Het was een jaar of vier geleden. Els, een vriendin van ons hier in de buurt woont, belde ons op en ze klonk opgetogen: “Syl, er staat een camping te koop en ik dacht aan jullie”. Ik  stomverbaasd maar de eerste reactie van Leo was “wat moet-ie kosten”. We legden het echter snel naast ons neer. Toen we dat jaar in Portugal waren gingen we wel even langs op die camping en met de eigenaren hadden we een praatje over koetjes en kalfjes.  Er werd niet gerept over de verkoop van de camping. De volgende dag reden we weer richting huis maar na 150 kilometer constateerden we dat we het over niets anders meer hadden dan de camping en hoe wij die zouden exploiteren. We belden de camping. “Sorrie, we waren gisteren bij jullie maar ehh, klopt het dat de camping te koop is?”. Dat klopte, we keerden om en reden 150 kilometer terug om nu wél alles van het campingbedrijf te horen. Omzetcijfers, techniek, installaties, lokale ontwikkelingen. We liepen over het campingterrein tussen de olijfbomen en keken uit over de heuvels die in dat jaargetijde paars en geel kleurden. Het woonhuis was prachtig en ik zag het wel zitten.

Het runnen van een camping heeft immers best iets facilitairs. Horeca, schoonmaak, veiligheid, gastvrijheid, onderhoud… Daarbij houd ik van buiten leven, kan ik goed met mensen opschieten en trok het  ondernemerschap.
De loopbaan van Leo leende zich ook wel voor een grande finale als campingbaas. Hij startte ooit op het conservatorium, runde een jongerencentrum en een partycentrum, importeerde antiek, en had goeddraaiende caféś.
Hij was jarenlang kapitein op twee- en driemasters waarmee hij cruises voer in o.a. de Carribic, Spitsbergen, en de Oostzee voordat hij de klipper Hollandsch Diep kocht. De bonte verzameling competenties van ons samen had wel gewerkt bij het runnen van een camping. De taakverdeling stond al vast: Leo het onderhoud en papierwinkel. Ik  frontoffice, het contact met de gasten, boekingen, schoonmaakwerkzaamheden en acquisitie.

“Het is echt heel veel schoonmaken, Syl”  waarschuwde Anita me nog wel, en die kan het weten, want zij ís campingbaas (www.kampeerbosje.nl). Ik sprak haar niet tegen. Schoonmaken is niet leuk, maar Purchase Orders aanmaken bij een multinational is ook niet alles. En Leo had het goed met zijn charterbedrijf maar was ook erg toe aan een volgende stap. Die had zowiezo de stelregel dat je elke vijf jaar iets anders moet doen en daar wat hij met de Hollandsch Diep ruimschoots overheen…..

De geest was dus uit de fles. Het idee samen een camping te runnen nam serieuze vormen aan. Zo werd ook  duidelijk dat de camping in Portugal voor ons te klein was. We hadden meer te investeren en wilden ook wat meer pensioen kunnen opbouwen. We wilden een bestaand bedrijf kopen en optimaliseren. Niet een compleet nieuw bedrijf beginnen, zo ambitieus waren we ook weer niet. We hoefden alleen nog maar even de boot te verkopen… Een boot en een camping samen gaat niet, daarnaast hadden we de opbrengst van de boot ook nodig. We zetten de boot te koop maar helaas brak juist op dat moment de crisis uit.

Ik was inmiddels als ZZP-er aan de slag op het gebied van facilitair advies en projectmanagement. Dat zou maar tijdelijk zijn, ter overbrugging.

Ondanks de crisis bleven we verder kijken naar een camping. Op een bepaald moment hadden we een camping in Noorwegen op het oog. De Nederlandse eigenaren wilden hem verkopen en wij waren erg enthousiast. Het is een camping die ook in het winterseizoen omzet genereert omdat men uit de hele wereld daar bevroren watervallen komt beklimmen. Een gezond bedrijf in een prachtig land. Twee maanden dicht (lees: vakantie), en goede verdiensten. Een camping zonder jaarplaatsen, en met een flink aantal chalets. Ons op het lijf geschreven. Deze camping stond bij een bedrijfsmakelaar te koop en we benaderden deze met de mededeling dat hij twee deals kon maken als hij onze boot verkocht. Wij zouden dan de camping kunnen kopen. Daar had de goede man wel oren naar. We ontmoetten elkaar ook bij ons tweede bezoek aan de camping in Noorwegen en ik heb daar rondgelopen met het idee dat dat ons bedrijf zou kunnen worden. En ja, in gedachten had ik ook het woonhuis alvast even ingericht.

Helaas werd verleden jaar de diagnose MSA-p bij Leo gesteld. Hij tobde al lange tijd met  onverklaarbare klachten. MSA-p is een zeldzame ziekte die tot de dood leidt. Het is een vroegtijdige hersenveroudering waarbij autonome systemen uitvallen (het verstand blijft overigens wel intact). Er is geen medicatie en het verloop is onvoorspelbaar. Een camping zat er vanaf dat moment definitief niet meer in. Maar het runnen van een charterbedrijf ging ook niet meer. De boot stilleggen was geen optie, zodoende gingen we vorig jaar in zee met een zetschipper. Het schip stond vanwege onze campingplannen al te koop. De financiële crisis zorgde ondertussen niet alleen voor een behoorlijke daling in de omzet maar leidde er ook toe dat banken niet wilden financieren. De diagnose MSA-p, een financiële crisis en een boot in de verkoop, dat is een bijzonder slechte combinatie.

Als een wonder meldden zich medio verleden jaar kopers voor het schip. Part of the deal was een snelle oplevering dus per 1 augustus verleden jaar was de overdracht. Nadat het vier jaar te koop had gestaan. Vier jaren zijn we het seizoen begonnen met de wens dat het het laatste seizoen zou zijn. We moesten wel enthousiasme blijven uitstralen en blijven investeren in het schip. Daarnaast moesten zoveel mogelijk mensen weten dat het schip te koop was maar tegelijkertijd wilden we niet dat potentiële klanten zouden afhaken als ze constateerden dat het schip in de verkoop stond. Zo konden we natuurlijk geen bord “te koop” ophangen en we moesten er ook voor zorgen dat op internet niet de site van de verkoopmakelaar opdook als mensen naar “Zeilschip Hollandsch Diep” zochten. Die spagaat, daar voelden we ons vaak behoorlijk schizofreen door. Los van de blijheid rond de verkoop van het schip was het ook een bevrijding om die facade niet meer te hoeven ophouden.

Naast alle telefoontjes, overdracht van klantenbestand, papierwerk, contract, keuringen van het schip, het varen van de lopende boekingen en een laatste werfbeurt, was er nog een mailtje te verzenden. Naar de bedrijvenmakelaar. Dat de boot weliswaar verkocht was, maar dat we de Noorse camping toch niet zouden kopen. Dát was bij alle beslommeringen rond de verkoop van de Hollandsch Diep pas het moment waarbij bij Leo de tranen over de wangen rolden.

Vaak wordt ons gevraagd of Leo de boot niet mist. Hij mist hem niet. Het is altijd zijn bedrijf geweest, niet zijn kindje. Natuurlijk heeft hij met de Hollandsch Diep op een fijne manier zijn boterham verdiend en mooie tochten gevaren. Maar wat hij wél mist is een toekomst. Een toekomst in Noorwegen, als campingbaas, of waar dan ook. Een project om nog een keer zijn tanden in te zetten. Een bedrijf waarmee hij langzaam naar zijn pensioen kon werken (Leo is nu 57). Afbouwen, en dan ook na je 65e actief zijn. Maar het mag niet zo zijn. De toekomst van Leo is ongewis. De diagnose is gesteld maar hoeveel jaren leo nog blijft leven is niet bekend. Zeker is wel dat hij zijn pensioen uberhaupt niet zal halen. Dat is direct een probleem minder; immers, dat pensioenpotje hebben we niet meer nodig….

En ik… ik haak wel weer aan in de facilitaire wereld. Ofzo. Wat ik jammer vind is dat we nooit hebben kunnen laten zien dat we geen dromers zijn; dat we echt die stap hadden genomen als de boot was verkocht. Met Leo had ik het aangedurfd. Het had een hele mooie camping geworden. Onze camping. Er moest nog wel een grote overkapping komen. Met een vuurplaats. En ook steggelden we nog wel over de vraag of het een “whiskeycamping”  moest worden….

Dit jaar zullen we nog onderweg zijn met de camper met tussendoor een lange zomerstop in Ooltgensplaat. De tuin is er klaar voor; die is dit voorjaar volledig op de schop gegaan omdat hij onderhoudsvrij en rolstoeltoegankelijk moest worden. In de tweede helft van het jaar ga ik wel weer aan de bak. Maar nu ben ik er een weekje tussenuit in Portugal.

Maar af en toe, als je langs een camping in Portugal loopt, ja, dan dwalen je gedachten weleens af……