Het is mijn manier om zaken op een rijtje te zetten. Soms om lekker van me af te schrijven, soms omdat ik een ervaring wil delen.

Zo af en toe leest iemand mijn blog. Dat blijkt uit de statistieken in het systeem en aan reacties op de blog. Via facebook krijg ik daarnaast soms ook nog reacties en “likes”. Een “like” hoeft niet eens te betekenen dat iemand het echt ‘leuk’ vindt, ik interpreteer het ook als een signaal waarmee mensen willen laten weten dat ze het bericht gelezen hebben.

De laatste tijd schrijf ik weleens over de ziekte van Leo. Maar ondertussen realiseer ik erg goed dat  veel meer mensen zijn die een verhaal hebben. En er zijn mensen die tobben met hun gezondheid, slechte perspectieven hebben of anderszins in de shit zitten of zorgen hebben. Op relationeel gebied, op hun werk, met de familie, het bedrijf, financieel of met zichzelf…

Maar niet iedereen schrijft een blog. Er zijn mensen die hun verhaal op een andere manier delen. Sommige mensen vinden steun bij de buurvrouw, skypen met hun vrienden, posten op facebook of duiken de kroeg in. En sommige mensen wíllen het niet delen.

Daarnaast zijn er heel veel mensen die eenvoudig niet de gelegenheid of de tijd hebben om een blog te schrijven. Omdat ze tot over hun oren in de ellende zitten. Omdat ze wel tijd, maar niet de rust hebben. Omdat ze te moe zijn of teveel pijn hebben. Of omdat het gewoonweg zó’n verhaal is dat je niet zou weten waar je moest beginnen.  Of omdat ze er helemaal niet voor in de stemming zijn.

Ik zou zo een paar namen in mijn directe familie- en vriendenkring kunnen noemen waarbij dat zou kunnen spelen. En verder van huis… de mensen in Syrië hebben wel even wat anders te doen dan een blog schrijven. Of de mensen in Zuid-Sudan…..

Iedereen heeft zijn blog, zijn verhaal.  Geschreven of ongeschreven. Hopelijk heeft ook iedereen “lezers”… die soms alleen maar hoeven te luisteren.