Het is 7 uur, zaterdagochtend. De zon schijnt knoerend hard en in de camper hoeft het kacheltje niet aan. Dat in tegenstelling tot gisterenochtend, toen we middenin het bos stonden. We staan op een heuvel aan de rand van een akker/weiland. Buiten een adembenemend uitzicht genieten we van de onwerkelijke stilte hier. Geen verkeer, geen geluiden, alleen wat vogels.

We rijden door Polen. Op de kaart zijn het de rode wegen. Ze zitten vol met hobbels en het is een lappendeken van gerepareerd asfalt in vele soorten en maten. Een soort asfaltpatchwork. In tegenstelling tot de rotondes die grotendeels met Europese subsidies zijn aangelegd. Wij hadden het liever andersom gezien…. De vering van de bus is uitstekend, en het is nog steeds een genot ermee te rijden.

Zo tuffen we wiebelend, waggelend, trillend en schuddend het land door. Tussendoor hebben we wel onze activiteiten. In het bos heb ik Leo zijn haar geknipt. Hij begon steeds meer op een zigeunerbaron te lijken, met een grote kop met haar, en baard en oude mercedesbus. Alleen een gouden tand ontbrak nog. Dat doet me denken aan de man van de speeltuinvereniging, aan wie ik mijn oude spulletjes voor de rommelmarkt gaf. Hij kwam ze halen en hij zei tegen me: “en weet u wat het mooiste is, mevrouw? Bij ons ziet u meteen waar het naar toe gaat!”. Ik kon het hartgrondig beamen. Hij kwam met een grote dikke Mercedes, en zijn gouden tand en forse gouden ketting blonken me tegemoet.

Hier op de heuvel heb ik een ander hoogtepunt op de foto gezet; parende torren. Op een uitgebloeide paardebloem.
Waar we zittten weet ik niet precies, ergens tussen Orneta en Lidzbark Warminski.

Parende torren