Ik help Leo zijn Tshirt aantrekken. “Lekker soepel gaat het”  zegt Leo met een grijns, “komt omdat het een beetje vettig is”. We verslonzen hier. Ik draag al meer dan een week dezelfde lange broek. Het is een Wrangler, zoń stevige. Maar ja, die heb je wel nodig als je op de knieen parende torren wil fotograferen want denk maar niet dat hier de paardebloemen op ooghoogte groeien.

Vandaag denken we de grens over te gaan met Litouwen. We doen gemiddeld 50 kilometer per uur op deze wegen. De manier van weg afzetten is ook tamelijk bijzonder. Je weet dan niet waar je moet rijden. Uiteindelijk reed ik toch maar op het nieuwe gedeelte van de weg, in de hoop dat het asfalt droog was. Aan het eind moest ik wel even de afzetting verzettten maar het reed wel goed, dat nieuwe stukje weg.
De wegen zijn niet alleen hobbelig, maar ook erg smal en aan beide kanten staan véél stevige bomen. Erg mooi, maar als je van de weg raakt, dan zit je snel tegen een boom. Je moet echt blijven concentreren. Ja, en mocht er ooit iets gebeuren, dan is dat zo. Leven is risico nemen.

Dat denk ik ook echt weleens als we ergens in het wild staan te kamperen. Ik ben niet zo bang dat er iets gebeurt. Je hoort weleens van overvallen enzo, maar dat gebeurt ook bij mensen thuis. En ja, dat zou kunnen gebeuren. Als dat zo is, dan hebben we dat risico ingecalculeerd en is dat dikke pech. We denken dat de kans niet groot is dat  onverlaten in een bos van honderden hectaren gaan kijken of er die nacht misschien een camper verscholen staat. Natuurlijk voelt het soms wel ongemakkelijk als het donker wordt. En hoewel het soms een angsthaas is, ben ik toch blij dat Spits aanslaat als hij iets verdachts ziet of hoort. Nu kan een forse prullenbak er al verdacht uitzien voor hem, of een boomstam in een vreemde vorm, maar ik weet ook dat hij zal aanslaan als er aan de deur gemorreld wordt en hij zal zeker aan ons merken als het niet jofel is. Als er nu ś nachts iets zou gebeuren, dan ben ik het die snel actie moet ondernemen. Snel is een woord dat niet meer van toepassing is bij Leo. Hij doet er minuten lang over om überhaupt uit bed te komen. Omdraaien in bed is een project. Ik ben wel voorbereid. Heb mijn broek klaarliggen en die kan ik in een seconde aantrekken. Sleutel zit in het contact en wij staan altijd zo dat we direct weg kunnen rijden. Gordijntje open, starten, weg. En ik weet waar de brandblusser hangt, dat die van heel hard staal is waar je hard mee kan slaan en ook hoe ik ermee moet spuiten. Middenin iemand zijn gezicht….  Ik denk daar niet zo lang over na. Maar mocht ons iets overkomen, weet dan dat we van al die afgelegen prachtige plekjes die we hebben gevonden erg hebben genoten 😉

We stonden eens tijdens een vakantie in Italie op de Etna, de vulkaan op Sicilie. Het was buiten het seizoen en wij stonden op het verlaten plein van het bezoekerscentrum. Overal ijs en steenkoud, vriezen, sneeuw, donker. Er was niemand meer. Op een bepaald moment kwamen er twee oude campers, die vlak bij ons kwamen staan. Vreemd. Ze bleken elkaar te kennen, soort zigeunerachtige types. We hadden de gordijnen dicht en op een moment hoorden we duidelijk aan de camper morrelen. En ook voelden we dat. We riepen iets in de trant van “sodemieter op” en toen hield het even op. Maar het kwam terug. Stront aan de knikker. Leo en ik keken elkaar aan. We deden het gordijn wat verder open en …. het bleek een zwerfhond te zijn die het afvalzakje aan het openmaken was dat wij aan onze buitenspiegel hadden gehangen, vrij van de grond om te voorkomen dat ongedierte er aan zou knagen. Spits had dat even gewoon niet door blijkbaar….
Zucht…

Het is zwart en er hangt een roze tong uit