Gele weggetjes – PARNU, Letland, 7 juni

De camping vinden is was moeilijk, weer op route komen is nog moeilijker. Het blijkt dat het recreatiegebied een militair terrein was, ooit van de Russen. Nu in gebruik door de NATO. En misschien was het daardoor dat de dame van de navigatie volledig van de kaart was. Hele delen geen bereik. De satelliet was vast uitgeschakeld vanwege spionagegevaar…

We reden vervolgens langs de kust maar Musch wilde wel graag de zee zien en zag een mooi geel weggetje dat daar naar toe moest leiden. Geel is gravel, maar daar hebben we inmiddels ervaring mee, dus… Maar het ene gravel is het andere niet. Dit had een zg wasbord effect. Richels over de breedte…. Nu heeft Leo daar door zijn reis in Afrika wel ervaring mee maar de remedie, t.w. er met een vaartje van zo’n 60 km per uur overheen rijden, durfde hij toch niet aan. Dus langzaam aan, maar toch volledig door elkaar gehusseld, inclusief ons gehele inventaris dat – en het bewijs is geleverd – toch prima is opgeslagen, bereikten we níet de kust. Die was gewoon onbereikbaar.
Spits zijn vullingen waren er bijna uitgerammeld, omdat hij zijn kop altijd op de vloer van de camper heeft. Daar heb ik maar een kussentje onder gelegd.
We hebben ons voorgenomen om te draaien als we weer zo’n wegdek tegenkomen.
We hebben later wel de zee gezien, mooi strand en nog heel natuurlijk.

Nog langs de weg gegeten en getuige geweest van de verjaardag van tante Jet, met de gehele familie. Ze werd op een versierde stoel in de tuin gezet met alle nichten erbij in hun paasbest opgetuigd met bloemen en oom Koos was duidelijk ceremoniemeester, dat zag je zo. Tante Jet schatten we 90.

We vonden een hele mooie plek bij een uitgestorven kerkje. Niet meer in gebruik zo te zien, maar met een aantal bijgebouwtjes. Mooi groot grasveld en plenty plaats. Toch voelde het niet goed. Ondanks het feit dat een bruin bordje met een momunentenpictogram er naar toe wees, er geen bord stond met verboden in te rijden, en het er verlaten uitzag. We hebben er gegeten en daarna zijn we doorgereden. Het voelde gewoon teveel als priveterrein. We zochten een plekje aan de rivier maar reden pardoes tegen een camping aan. Er is geen groter contrast mogelijk met de vorige camping. Daar waren we de enigen, midden in de natuur. Dit is een stadscamping in Parnu, veel veel veel. Grote frietschuur, rommelig. Maar wel redelijke plek met uitzicht op de rivier.

Snel stromend water met steile, afkalvende oevers. Toch Spits maar even in de gaten houden dat hij niet gaat zwemmen... Want als hij niet meer terug naar de kant kan komen, drijft hij af naar de waterkrachtcentrale....