Rustig doorgekacheld naar een natuurgebied aan de kust (Matsalu Rahvuspark). Staat bekend om zijn wijdse weiden, velden, en befaamd vogeltjesparadijs. We hebben dan ook wel wat getjilp en gepiep gehoord dat wij niet thuis konden brengen. Maar verder zat al het gevogelte heftig verscholen. De uitkijktoren heb ik nog wel beklommen maar helaas bleek boven gekomen dat de bomen de toren hadden ingehaald, dus ik zat naar allemaal boomtoppen te kijken in plaats van de beloofde vergezichten.

In de middag hebben we de camper neergezet een paar honderd meter voorbij een andere uitkijktoren. Wel langs de weg, maar daar kwam meer eens in het half uur een auto voorbij. Heerlijk in het zonnetje gezeten.  De vergezichten die ik vanaf de uitkijktoren niet kon zien, waren daar wel. Prachtig landschap, hoewel de eerlijkheid me gebiedt te zeggen dat ik met een beetje fantasie ook de Dintelse gorzen voor me zag…

’s avonds kwamen er nog twee fietsers langs die hun tentje opsloegen onder de uitkijktoren. We hebben ze water en twee eieren cadeau gedaan en wij konden niet meer stuk.
Diezelfde avond zagen we ineens dat er iemand een eindje van ons vandaag uit een auto was gezet en stond te liften. Dat was wel bijzonder, gezien het feit dat er amper auto;s voorbij kwamen. Het was al half elf ś avonds, al was het nog licht. We hebben de hele avond zitten kijken, onder het genot van het equivalent van een Baileys en een Estlandse rum en een kopje koffie…. Het was eigenlijk spannender dan de videoś die we mee hadden genomen. Al rijst wel de vraag wat we zouden moeten doen als het echt donker zou worden en de man/vrouw er nog zou staan. Het werd ook echt heel snel kouder. We waren ook getuige van een bijzonder fenomeen van een zich snel uitrollende mistdeken over de velden, die gepaard ging met een berg kou die we zelfs in de camper konden voelen, van het ene op het andere moment. De kou ‘viel’ echt door het dakraam.

Het is raar als het om half twaalf nog gewoon licht is. Maar toen stond de lifter er nog. Het werd wel schemerachtig. Zouden wij rustig kunnen gaan slapen als die man/vrouw daar nog zou staan in de kou en het donker? Wat dan? Uitnodigen om bij ons te slapen. Hmm nou nee…..
Uiteindelijk stopte er een auto en we zagen daarna geen lifter meer…. Het was ons avondvullend programma.

Vandaag beetje geshopt, en nu zijn we bij de Ferry in Tallinn, waar we morgen de boot naar Helsinki nemen.

Verder nog de vraag van vandaag. Stel, je hebt twee – dezelfde – kopjes koffie, waar je allebei evenveel oploskoffie in doet. Dan schenk je die allebei vol met kokend water tot hetzelfde niveau. Toch blijkt dan na ca ene minuut  het ene kopje leger te zijn dan het andere zonder dat er uit gedronken is …. Rara hoe kan dat…? Volgende keer de oplossing. 😉

Een heeeele lange loopplank. Dat verleert Leo niet. Al heeft hij van het bos om zich heen niets gezien omdat hij moest concentreren op de plank. 750 m loopplank.

Zoek de camper. Uitzicht vanaf de uitkijktoren. De andere kant, de kant van het water, de mooiste kant... was niet zo mooi. De bomen hadden de uitkijktoren ingehaald.....

In een kwartier de hele steppe gevuld met een mistbank die letterlijk aan kwam rollen en die wij ook gewoon ineens qua kou voelden, tot zelfs door het open dak in de camper