Tallinn is een grote moderne stad. Alleen de parkeertarieven zijn onwaarschijnlijk laag. We hebben overnacht op een parkeerplaatsje voor 3,50 Euro. Later zagen we ze nog voor 24 uur voor 2 Euro.
Ik had de Ferry via internet geboekt onderweg en kon mijn ticket dus niet printen. Ik had mijn verhaal al klaar en mijn reserveringsnummer opgeschreven. We reden naar het loketje waarin we een vrolijke jongeman ontdekten die ons aan zag komen en al vanaf afstand riep “morning, ms Sylvia Musch and Mister Leo Vogel’. Okee, het was niet vanwege onze roem maar vanwege ons kenteken maar het had wel wat. Hij moest ons echter wel vertellen dat we een cabine moesten huren want we waren vergeten Spits aan te melden. Wat een hond en een cabine met elkaar te maken hebben weet ik niet, maar het grapje kostte wel 35 Euro. We hebben het al eerder gezegd tegen Spits: Du Teuerchen…..
Het is ongelofeluk wat er voor autoś en vrachtwagens uit zo’n boot komen. We waren getuige van de stroom autoś die van boord kwamen. Volgens mij zijn ze stiekem aan de andere kant weer aan boord gereden… Doet me denken aan de familie Schilderman waar ik ooit de afwas deed. Ik vond wel dat ze heel veel bestek hadden, ik bleef spul uit het sop vandaan halen. Bleek dat ze steeds als ik niet keek hetzelfde bestek weer van de andere kant het sop in lieten zakken…..
Aan boord een en al luxe. Wel onze cabine even gezien. Tweepersoonsbed, eenpersoonsbed en nog twee bedden aan de wand. ṔPlus douche en toilet voor jezelf. Maar ja, wij wilden meatballs eten, ik tenminste, en we hebben Spits meegenomen het schip in en dat was okee. Hij is scheepsmotoren gewend en ook veel mensen. Overtocht duurde 2,5 uur.
We kwamen in Helsinki. Druk, als we dan eerst die stad maar uit zijn. En dan kom je op de Finse wegen, wel wat anders dan die in Estland, Letland, Litouwen. Wat een genot.
We hebben vervolgens een plek aan het water gevonden. Zoń plek waarvan Leo zegt dat “dit Finland nu is”… Er liggen een aantal bootjes, en er komen ook daadwerkelijk een aantal mensen vissen. Maar een prachtige plek, lekker stil, vlak, rustig, mooi uitzicht. De ultieme plek. Helaas heb ik er niet zo heel veel van meegekregen want ik was ontzettend moe. Ik vraag me dan af waarvan, maar het rijden is gewoon echt vermoeiend. Zeker in Estland enzo. Hier in Finland is het zeker wat relaxter, de wegen zijn gewoon beter. Maar gisteren was ik echt kaputt.
De eerste stop in Finland aan een meer.... Mooi, rustig, stil, wijds, vlak voor de camper, super.
De volgende morgen, vanmorgen dus, was ik met Spits aan het spelen toen een Finse mevrouw die met haar man kwam vissen naar me toe kwam. Ze had een hoofddoekje om en laarzen en ze ging met haar man vissen. Ze was ontzettend vriendelijk en wees naar Spits en toen naar haar hart…. Zucht… Volgens mij een hondenliefhebster, of ze lust hond, of nou ja ik weet het niet, maar ik begreep werkelijk niets van wat ze zei, en zij niet van mij en ze verstond geen Engels. Maar het was goed en zo was het.
We zijn naar een camping gereden ergens omgeven door de meren. Vanavond de Sauna hier in…. Vanmiddag met spits gelopen.
En ja, die koffie, oploskoffie…..
Ik heb melk in mijn koffie, dus die gooi ik er ook in op de droge oploskoffie. Die lost dan al op en het geheel heeft dan minder volume. Dan gooi ik water erop en ook in het kopje van leo zonder melk, en die koffie is nog niet opgelost, dus die slinkt meer….. Leo voelde zich al die tijd tekort gedaan omdat hij steeds minder koffie kreeg als ik….. Maar het is nu opgelost. Er waren geen goede oplossingen…….
Heel lekker weer nu vandaag. Stralende zon. Gisteren wel wat regen gehad.
See you soon!
Syl 
Leuk weer Syl….
In gedachten zag ik jou met die mevrouw staan communiceren, zij zuchtend met haar hand op haar hart, en jij vriendelijk lachend en voorzichtig schouderophalend Spits aaiend en bijna achteruit, knikkend verdwijnen.😊
Eigenlijk denk ik dat het héél goed is dat jullie elkaar niet konden verstaan, we willen namelijk graag 2e kerstdag bij jullie komen eten. ( Doe maar lekker kaasfondue)
Ik verwacht namelijk dat die mevrouw vroeger, als kind, ook een keeshond had!
Een witte….heel lief en ontzettend ondeugend. Maar pienter!!!!!!
Ze was daarmee opgegroeid, samen met haar 3 zusjes en 2 broertjes.
Het hondje heette Kais en ze kregen hem toen hij pas 2 weken was.
Z’n oogjes begonnen nét een beetje open te gaan.
Natuurlijk is het niet goed om zo klein al bij moeder weg te zijn, maar dat kon niet anders.
Het was namelijk hartje winter en het had gesneeuwd in het kleine dorpje waar zij woonde.
Zoals elke dag liep zij naar school, samen met haar iets oudere zusje Reina, haar oudste zus Christa , haar tweelingzusje Sarah en de broertjes Jozeph en Benjamin. ( hun ouders waren na de geboorte van haar en haar tweelingzus, tot het geloof gekomen. Vandaar de bijbelse namen van de 2 broertjes, dit ivm een zeer complexe bevalling die nog maar net goed afliep)
Deze ochtend waren ze iets eerder vertrokken omdat het glad was en ze dus voorzichtig moesten lopen.
Zoals iedere ochtend kwamen ze langs het huis van de familie Glőkstein, en wuifden ze vriendelijk naar mevrouw Glőkstein!
Deze ochtend echter wenkde de ietwat gezette buurvrouw, en riep iets naar Christa, de oudste van het groepje.
Christa sommeerde Sarah, Jozeph , Benjamin en haar om stil te wachten aan de kant van de stille, gladde weg, en ging via het piepende hekje van het feeërieke huisje naar mevrouw Glőkstein!
Ze vergat echter Reina óók te zeggen dat ze moest blijven staan.
Dat is natuurlijk niet vreemd als je de verantwoordelijkheid hebt voor 3 zusjes en 2 broertjes.
Wordt vervolgd. …
dooorgaan, dooorgaan….!!!
Toen Reina nét geboren was kon Christa haar ogen niet van haar afhouden…zo’n lief klein zusje.
Het zusje was dan ook wel wat je noemt ” een makkelijke baby”.
Dronk netjes, sliep ’s nachts gewoon door, huilde niet voor een poepluier , maar lag uren tevreden naar haar handjes te kijken.
Er veranderde veel voor Christa toen er na vrij korte tijd 2 zusjes bijkwamen, de tweeling!
Allereerst was moeder vanwege de bevalling, een poos uit, wat je noemt, de running.
Dat had z’n weerslag op het hele gezin, dat inmiddels uit 6 personen bestond.
De bevalling was de tweeling ook niet in de ( kleine ) koude kleertjes gaan zitten.
Ze gilden, krijsten, poepten dag én nacht!
Voor Christa een helse periode natuurlijk. Trouwens voor allemaal…
Ze redderde wat mee en deed haar best waar ze kon.
Een speentje hier, een knuffel daar, een flesje zus en een boertje zo.
Zusje Reina speelde ondertussen rustig verder met haar handjes en groeide ongemerkt groot.
Toen de tweeling eindelijk kon lopen en er wat rust in het gezin kwam, ontmoette vader een vriendelijke oude heer met een mooie witte baard.
Ze raakten in een geanimeerd gesprek, waarbij ze elkaar vertelden over hun leven en gezin.
Vader raakte niet uitgesproken over zijn 4 dochters en de daarbij horende zorgen.
Hij vertrouwde de oude heer toe dat hij z’n hart vasthield voor de toekomst als de hormonen gingen opspelen en de jongens om de hoek kwamen kijken.
Ook de stijgende prijzen van maandverband en panty’s maakten hem onzeker over zijn toekomstige financiële situatie.
De oude man luisterde geamuseerd en met een twinkeling in z’n ogen nam hij het woord.
“Luister, jonge vriend.Het belangrijkste wat je nodig hebt om je dochters met een rustig hart volwassen te laten worden is heel veel liefde! Meer kan je niet geven….Hoop houdt je daarbij op de been en geeft je die kracht!””Geloof je dat?”
Vader keek hem nadenkend aan en stamelde een schuchter ” Ja, maar…”
De man onderbrak hem met krachtige stem en herhaalde z’n vraag:” Geloof je dat?”
Vader, onder de indruk van de stem van deze eerbiedwaardige grijsaard, zei nu luid en duidelijk: “JA, dat geloof ik!”
Een moment om nooit te vergeten….
Vanaf die dag, de dag dat vader tot het geloof gekomen was, veranderde er veel in het warme, doch drukke gezin en al snel daarna werd Jozeph geboren. Een heerlijke baby die bemoederd werd door z’n 4 zussen!
Hij werd vertroeteld en verzorgd en het hele gezin genoot van zijn aanwezigheid!
Voor de zusjes was het dan ook een feest toen ook Benjamin het levenslicht zag en ze haalden hun hart op aan de beide broertjes.
Vader glunderde bij het zien vsn alle jolijt en bedacht dankbaar hoeveel poppen, barby’s, kinderwagentjes en nog véél meer speelgoed hij uitspaarde met deze 2 fantastische jongetjes!
De jaren verstreken en de kinderen groeiden op en bereikten één voor één ( behalve de tweeling, die gingen tegelijkertijd) de leeftijd om naar school te gaan.
Dag in , dag uit vertrokken ze gezamelijk naar het kleine schoolgebouwtje, achter de kerk in het kleine dorpje.
Iedere dag dezelfde route, bij de lantaren oversteken, eerste weggetje links, bruggetje over een heel stuk rechtdoor, bij de karpervijver weer een bruggetje over, dán langs het huis van de
familie Glôkstein ( en even zwaaien natuurlijk) dan schuin over het grasveldje oversteken en uiteindelijk bij de achterdeur van de kerk de hoek omlopen.
Dan stonden ze recht voor het hek van het schoolplein!
Deze dag was er dus iets vreemds aan de hand…buurvrouw Glôkstein had Christa binnen geroepen.
Alle kinderen wachtten geduldig tot Christa weer naar buiten kwam. Behalve Reina….haar was niet gezegd om te blijven staan en dus slenterde zij in gedachten alleen verder….
Niemand had het in de gaten, immers Reina amuseerde zich wel vaker alleen .
wordt vervolgd. ?..
jaaaaa truuuusje, doorgaaann!! Ik wil wel weten hoe het afloopt… Je bent zo lekker op dreef. Wat gebeurde er bij de buurvrouw?
jaaaa Trudy………. en toen en toen???
jaaa..???
jaaaa Trudy……