Het eerste Poolse woord dat wij kenden was dywersja. Omleiding. Zowat overal. Veel omleidingen, maar wel goed aangegeven. Ook in Litouwen, Letland en Estland overigens. Totdat je dan na 5000 kilometer thuiskomt in Ooltgensplaat, tegen een braderie aanrijdt, en pardoes met je camper tussen de marktkramen terechtkomt. In Ooltgensplaat doen ze namelijk niet aan omleidingsborden. We stuitten later ook op een busje dat helemaal verdwaald de uitgang van het dorp zocht. Welkom thuis. Wel stonden de oranje kronen van koninginnedag nog bij de ingang van het dorp. Foeilelijk. Aan die bordjes wordt wel gedacht, op het ophalen na.

Camper neergezet en eerst naar de Proeverij om weer even thuis te komen. Ons gezellige fraaie café op loopafstand. Dezelfde avond is de camper leeg. Wasmachine draait. De volgende ochtend gaat Spits weer met Leo met de roedel mee, en ik maak de camper schoon. En dan is het maandag.
En dan is het dinsdag en dan is het woensdag. Leo is weer druk met het bezoeken van zijn specialisten, deze week 9 afspraken in het medische circuit!. En ik probeer weer een regelmaat te vinden die er niet is. Ik zie meteen weer de duizend dingen die ik zou kunnen gaan doen, of die ik zou moeten doen, of zou willen doen. Ik zie de tuin, die ondanks het feit dat hij veel minder onderhoud nodig heeft, aan beurt is. De vijver is lek en het gras moet gemaaid. De laurier gesnoeid. Ik moet naar de kapper en de opticien, nadenken over mijn website, en bedenken wanneer ik me weer beschikbaar stel, en beloftes met vrienden proberen na te komen tegen wie ik heb gezegd dat ik na de vakantie toch ga afspreken. Niet omdat ik me daartoe verplicht voel, maar omdat ik dat graag doe.

Dat is wel omschakelen als je 6 weken elke dag dezelfde missie hebt; boodschappen doen, beetje rijden, plekkie zoeken, bakkie doen, happie koken, borreltie drinken, slaapie doen. En zorgen dat je genoeg water, diesel, hebt en checken of de zonnepanelen hun taak hebben volbracht. En tussendoor Spits uitlaten en slakken fotograferen. En blogje schrijven natuurlijk….

Maar ik ben blij dat ik weer thuis ben. Ook omdat ik dan weer echt letterlijk onder de mensen ben. Er komt iets van onrust als ik zo lang van mijn vrienden en familie weg ben. Hoewel die virtuele lijntjes en contacten via blog, facebook, what’s app, email of hangouts mij ook heel erg veel waard zijn. Soms uit onverwachte hoek, soms bekend en vertrouwd. Terug onder de mensen, terug bij mijn eigen wifi, terug bij mijn weegschaal (2 kg aangekomen), terug bij mijn bad, terug soms bij de tobberijen, terug naar de lijstjes die ik neig te maken, terug bij de twijfel soms, terug naar het zoeken, terug naar het plannen, terug naar de kastdeurtjes die geverfd moeten worden…. Leo, wanneer gaan we weer?

Ik ben toch zo gek op gras….!!