We wilden een feestje. Waren we al eens van plan. De tuin leent zich er nu voor, dus wij planden een datum en één dag voor de vakantie verzonden we de uitnodigingen. Ook deze tuin heeft een limiet dus er moesten toch keuzes gemaakt worden want de hele familie Musch bijvoorbeeld gaat al niet passen…. Desalniettemin hadden we een imposante lijst.

Tijdens de vakantie bedachten we stukje bij beetje hoe het feestje zou kunnen worden. We wisten dat Maike wel erg lekker en goed kon koken dus via een What-app-je polsden we bij haar of ze het zag zitten om voor zo’n 40 man een potje te koken. We wisten dat ze vegetarisch kookte maar ze bleek zelfs veganist te zijn. Maar als veganistisch lekker is, kan het ook veganistisch, zo simpel is het. Maike had er zin in, en wij tuften inmiddels verder in de camper. Wij kregen ook de smaak te pakken en links en rechts stuurden we nog wat meer uitnodigingen. Immers, the garden is the limit! Ondertussen bleven de aanmeldingen binnenkomen en we belden Maike met het bericht dat het er ca 70 zouden worden. Daar werd ze even stil van maar nog voor ze van de schrik bekomen was, hadden we 100 gasten die hadden toegezegd naar het feest te komen. Wij krabden ons even achter de oren, samen met Maike, maar “no guts, no glory” en Maike deed mee.

Ondertussen vergaderde de feestcommissie op gezette tijden in diverse ambiances in Polen, Litouwen, Letland, Estland, Finland, Zweden, Denemarken en Duitsland. Agendapunt muziek was gauw afgehandeld; dat zou Leo regelen. Eenmaal terug in Nederland kwam er een tandje bij in de organisatie. Grootste vraagteken was het slechtweerprogramma. Er moesten tenten komen in geval van slecht weer, maar wanneer weet je zeker dat het slecht weer is? Schipper Leo kijkt naar de lucht, maar hij kan aan de lucht op woensdagmiddag nog niet zien hoe het zaterdagmiddag wordt…. het verhuurbedrijf wilde op woensdag 12.00 uur uitsluitsel. Er bleven kleine bliksemflitsjes in het overzichtje van buienradar staan, dus we hebben tenten gehuurd.

Dan wordt het boodschappen inslaan, de mevrouw bij de Makro herkent Leo en zegt dat ze hem een tijd niet gezien heeft….. En de boel verbouwen. Het verhuurbedrijf lost kratten en rekkenwagens vol met spul. We hebben hulp van Frans, een vriend van ons, die woensdag aankwam, begon met klussen en daar nooit meer mee ophield. Nog even op zaterdagochtend bloemen snaaien uit de bermen voor een paar veldboeketten. Suiker en koffiemelk inslaan bij de Albert Heijn, omdat het bij de Makro in grote hoeveelheden moet. Lampenolie voor de tuinfakkels, en nog onnoemlijk meer. Ik ruk nog een dienblad uit mijn kledingkast waar normaal stapels tshirts op liggen en een mandje voor de koekjes waar normaal mijn topjes in huizen (gewassen hoor). Leo checkt de techniek, de muziek en de bar, en de cafébaas in hem komt weer naar boven.

Dan is het 17.00 uur en de eerste gasten marcheren met hun tuinstoelen onder de arm, nieuwsgierig naar wat er zich nu achter die schutting bevindt, de wurft op. De stroom komt op gang. Leo ben ik kwijt, die trekt zijn eigen plan en wil er alles aan doen om niet bij mij als op een trouwerij ons samen op te stellen. Dat is weleens lastig voor de genodigden; ze zijn successievelijk mij en dan weer Leo aan het zoeken maar je wilt immers ook wel beweging op zo’n feest… .

Maike is met Gustaaf de 100 maaltijden aan het bereiden en op een moment is het buffet geopend. Dan hoor ik de band, de muziek, zie ik dat er gemoedelijk met de stoelen geschoven wordt en er steeds nieuwe kringetjes gevormd worden met een steeds wisselende samenstelling. De bar functioneert. Bibi en Demi sjouwen onafgebroken servies, halen op, vullen bij, wassen af en blijven kalm terwijl het binnen langzaam in een slagveld verandert. De stoppen slaan niet door, de wc blijft lopen, de regen blijft uit, en 100 mensen hebben te eten en te drinken. De band komt opdagen, er valt niemand in de vijver, en Jenny en Kees maken foto’s. Gerald, Ron en Bert zorgen voor de muziek, Spits doet zich tegoed aan diverse veganistische hapjes uit uiteenlopende richtingen en de bassets van Marleen zijn naast de band de attractie van de avond.

Ik heb de tijd en de rust om met velen te kunnen kletsen. Ik geniet ervan iedereen te zien. Voel de warmte van al die dierbaren om me heen. Net als ik iedereen begroet heb is het 23.00 uur. De bandleden schuiven nog even aan bij de achterblijvers, maar op een gegeven moment  is iedereen weg. Leo en ik zitten binnen tussen de kratten servies nog een wijntje te drinken. We gaan naar bed maar praten nog lang na. Op zondagochtend ontbijten we met Frans die alweer zit te kijken wat hij het eerst zal gaan áfbouwen. Leo is gebroken maar beseft dat het beter is weer wat te bewegen en gaat met Spits met de zondagse wandeling met de roedel mee. Marleen komt wederom helpen, en op zondagnamiddag is alles aan kant. Ik stoei nog wel wat met de overschotten maar langzaam heeft alles een plek. De overtollige zakken chips zijn verstopt in de schuur in de loze ruimtes… tussen de heggenschaar en de bomenzaag en onder de grastrimmer. Koffiemelk en suiker heb ik voor de komende 3 jaar en Maike heeft me nog wat ingredienten nagelaten voor een maand veganistisch koken.

Zondagnacht kan ik niet slapen. Ik lig nóg na te feesten. Om 02.58 ga ik naar beneden en schenk een glas bailey’s in. Boven snurkt Leo, die dappere, moedige, wijze, lieve Leo. En beneden snurkt Spits. Die hondsmoeie topdog van ons.

Dank Frans, Marleen, Bibi, Demi, Gustaaf, Maike, Jenny, Kees, Gerald, Bert, Ron, en de band Papagoni. Voor het opbouwen, afbouwen, foto’s maken, muziek, voor het koken, het sjouwen en het klussen. En ook dank aan allen die hulp hebben aangeboden, dat waren er ook velen. En natuurlijk dank aan alle 93 andere gasten. Tof dat jullie er waren! Ook namens Leo uiteraard. Wij kunnen er voorlopig op teren. We hebben een weergaloze mentale afterparty.

PS. Maike heeft ook een facebookpagina:

Band Papagoni