Ik zal haar nooit vergeten. Die klasgenote op de lagere school die me jarenlang heeft getreiterd. Die me tot tranen toe heeft gepest en tot de grond heeft afgebrand, gesard en gejend. Navrant detail is dat ze dezelfde voornaam heeft als ik maar discreet als ik ben noem ik hier niet haar achternaam, hoewel ik daar wel erg over heb getwijfeld.

Er waren er meer als zij. Ik was met mijn lengte blijkbaar een goed doelwit. Ik voelde me lang en slungelig. Als ik groepsgewijs werd uitgejouwd, kwamen sommige klasgenootjes later stiekem naar me toe en zeiden dan dat ze het niet hadden gemeend maar dat ze niet anders konden omdat ze anders hun vriendinnetjes kwijtraakten. Het gaf me vreemd genoeg toch troost en het klonk logisch…. Soms leek het wat beter te gaan en op een moment kreeg ik spontaan een paar dropjes uit een hoek die ik niet had verwacht; de hoek van Sylvia en haar maatjes. Ik vond dat toch wel fijn. Er toch even bij te horen, dat er met mij gedeeld werd. Ik weet nog welke snoepjes het waren. Van die zwart-witte TV pastilles. Die ik toevallig ook wel heel lekker vond. Ze lachten ook naar me. Zou ik er dan toch een beetje bij horen? Ik weet nog hoe blij het voelde. Totdat ik zag hoe ze de snoepjes eerst door hun oren haalden en ze daarna met oorsmeer aan mij voerden.

Op de middelbare school werd het beter en uiteindelijk heb ik overleefd. Ben er groot en sterk door geworden, overigens mede doordat ik in de kerk waar ik als kind kwam een warme deken vond. Daar mocht ik de solo zingen, meedoen in het kerstspel, kreeg ik verantwoordelijkheden, werd er niet gepest en was er aandacht en warmte. En ook thuis mocht ik lang en slungelig zijn. Hoewel, lang, mijn opa was 2.07 meter. Friese afkomst he… . Dus alles is betrekkelijk en dat leerde ik ook…. (*)

Ik moest aan dat alles denken toen een medewerkster zich enige tijd geleden bij me meldde met de mededeling dat ze gepest werd. Een vrouw van midden vijftig. Ik heb al haar collega’s bij elkaar geroepen. FNV heeft op internet goede informatie staan over pesten op het werk, en dat heb ik uitgedraaid en besproken. We zijn niet in de welles-nietes modus gesprongen. Want daar gaat het niet over. Wel gaat het om groepsprocessen. Ergens bij willen horen, populair willen zijn en je mond houden omdat je je anders een verrader voelt of bang bent uit de toon te vallen. Groepsprocessen die o zo venijnig kunnen zijn. Om over de groepsprocessen op mondiaal niveau nog maar te zwijgen. Groepsprocessen binnen religies, landen, culturen, wijken…. families…. Heb de collega’s gewezen op hun verantwoordelijkheid. En het heeft geholpen.

Ik tik de naam van mijn voormalige klasgenote eens in op facebook. En ja, daar is ze. Ik herken haar direct. Ze heeft lang, armoedig, futloos haar, met een uitgezakte krul van een goedkoop permanentje. Ze heeft wallen onder haar kleine varkensogen boven haar papperige wangen en ik ben blij. Blij dat ze vies, vet en lomp is geworden. Toch nog gerechtigheid!

(*) By the way…

Deze blog heb ik eerder geplaatst in mijn zakelijke blog http://www.muschfacilities.wordpress.com