Het wil niet zo vlotten met de structuur in mijn leven. Zelfs nu ik tijdelijk niet werk, en dus mijn tijd volledig op mijn eigen wijze kan indelen, lukt het me niet. Ik hoor je denken. “Waarom zou je?” Nou, gewoon, om wat meer het gevoel te hebben grip op mijn leven te hebben.
Ik had er wel iets op bedacht. Ik zou de week verdelen. Maandag de administratie; rekeningen, correspondentie, uitzoekwerk, computer schonen. Dinsdag de dag voor sport en beweging. Fietsen, wandelen….
Woensdag de dag voor werk in en om het huis en de tuin en klussen. Donderdag de dag om met mijn vak bezig te zijn, netwerkbijeenkomsten, lunches, en activiteiten met mijn website, linkedin. Vrijdag de dag voor uitjes, visite, sociale activiteiten. Weekend nader te bezien.
Uiteraard stond ik mezelf toe de dagen te wisselen als dat agendatechnisch beter uitkwam. Geef toe, ziet er toch uitstekend uit? De controlfreak in mij was tevreden.

Maar ja. Daar komt toch bitter weinig van. De agenda van een echtgenote van een MSA-patient laat zich maar moeilijk structureren. Om over de agenda van die MSA-patient zelf maar niet te spreken. Ons leven heeft geen structuur. Er dient zich van alles aan. Een slaapstoornis waar je voor in de medische slaapstoornissen-molen komt. Een pijnlijke arm waarvoor je in de orthopaedenmolen komt. En dan nog de nodige bureaucratische uitdagingen. Waar moet je beginnen als je een indicatie moet hebben, je woning tzt moet gaan aanpassen, hulp moet gaan aanvragen. Bij wie, wanneer en hoe, en ondertussen switchen we van PGB-aanvraag naar euthanasie-verklaring.
Voornamelijk zaken voor Leo, maar zijn grillige agenda heeft ook invloed op mijn structuurlijstje, temeer omdat ik soms ook mee ga naar afspraken. En uiteraard dienen veel beslissingen over ons toekomstige leven samen genomen te worden omdat het ook mij betreft. En de weken die we hebben gereisd en nog gaan reizen zijn natuurlijk wel super maar helpen niet voor de routine thuis.

Het onregelmatige leven van Leo als schipper/eigenaar van de Hollandsch Diep, een klipper waar hij charters mee voer, leverde feitelijk een heerlijke routine op. Leo had een korte dagtocht, een lange dagtocht of een avondtocht en ik wist weken zo niet maanden tevoren waar ik aan toe was.

De lijstjes werken niet. Zoals Wim Aalbers al schreef, ze passen ook niet in de wereld van mindfullness en zen. Zijn pleidooi voor triage wat inhoudt dat je actiepuntjes ook gewoon schrapt heb ik inmiddels ter harte genomen maar al lezende blijkt dat ik zo eigenlijk al handel. Om met Leo te spreken; als je er niet voor kiest het te doen, blijkt het dus niet zo belangrijk. Is waar. De kunst is er rustig onder te blijven, de grote lijnen te blijven zien, wel bij de dag te leven maar wel echt belangrijke zaken te agenderen. En dan moet ik me gewoon niet schuldig voelen als ik op de fotoclub moet zeggen dat ik er nog steeds niet echt toe gekomen ben om te oefenen met mijn spiegelreflexcamera.

Soms gaan we weer met de camper weg. En dat is heerlijk. Eindje rijden, boodschapje doen, broodje eten, plekje zoeken,  koffie drinken, hapje maken, glaasje drinken, tukkie doen, ontbijtje pakken, eindje rijden…. Heel regelmatig, neigend naar saai. Heerlijk die sleur.