Op vrijdagavond aankomen op een boerderijcamping heeft iets huiselijks; inschrijven in een geur van frituur; de uitgelopen vrijdagmiddagborrel van het boerenbedrijf in de zijkamer. De boerin – want daar moet je dan vanuit gaan – heet je welkom en vraagt of je eieren bij je hebt. Voor je het weet sta je met twee eieren in je hand. “Welkomsteitjes” zegt ze.

Ze roept Willy die ons even een plaatsje zal wijzen. Hij loopt met me mee en ik wenk Leo dat hij ons met de camper volgt. We komen op het grote veld, waar er charmante caravans staan. Keurig op een rijtje, schuin geparkeerd. Onze camper is er wat onbehouwen bij en dat vindt Willy ook denken we. Willy heeft een plaatsje in gedachten maar het is ons alleen nog niet geheel duidelijk wat hij nu bedoelt. Het is inmiddels schemerachtig maar Leo kan Willy nog wel zien. Die staat met wilde gebaren te wuiven, en te wijzen. Leo volgt niet snel genoeg en kordaat stapt Willy op Leo af die het raampje laat zakken. “Dáár, en dan zo en dan zo…., volg mij maar, dan komt het goed, volg mij maar….”. En dat in een ons onbekende taal met exotische tongval. Limbabwiaans. Leo is normaal gesproken niet op zijn mondje gevallen en doet geen dingen waar hij de zin niet van inziet, maar tegen Willy kan hij niet op. Gedwee volgt hij. Heen en weer, tikkie achteruit, beetje opzij. Gelukkig heeft de camper stuurbekrachtiging en een kleine draaicircel en dat stemt ook Willy blij. Dan kan hij nog meer rondjes laten draaien. Ik sta er bij en ik kijk er naar. Lullig met twee eitjes in mijn hand. Als ik me er ook nog eens mee ga bemoeien is het hek van de dam. Het is een volkomen raadsel wat de bedoeling is van Willy. Is hij met onze camper zijn naam aan het schrijven? Volgens mij is het Willy zelf ook niet meer zo duidelijk. Maar na deze choreografie voor een camper in drie delen volgt nog een laatste omtrekkende beweging en dan staan we uiteindelijk. Slechts onze voorruit scheidt ons dashboard van de eettafel van de buren. Die chips eten, dat horen we (want ze hebben de gordijnen al dicht). Willy is tevreden. Hij zegt dat we zo toch nog van het uitzicht kunnen genieten. Hij wees trots op de rijtjes caravans. “Die staan zo omdat iedereen dan van het uitzicht kan genieten.”  Als wij op die mooie plek achterop het veld hadden gaan staan was het uitzicht van al die gasten die langer dan een dag staan toch bedorven.

We drinken nog een wijntje en gaan dan naar binnen. Er is wel weer een handeling in ons kampeerritueel bijgekomen. Het aansluiten van de CPAP (afkorting voor Continuous Positive Airways Pressure), een apparaat dat Leo ś nachts moet gebruiken omdat zijn ademhaling niet voldoende is om genoeg zuurstof te krijgen. Zijn spieren zijn te zwak en daarom krijgt hij te weinig zuurstof. Hij krijgt een masker met een slang op zijn gezicht waarmee hij lucht via overdruk krijgt.

Het ziet er uit als een jet-fighter pilot, maar door dit apparaat kan hij meer zuurstof opnemen. Als hij te weinig zuurstof heeft, gaat hij onrustig bewegen, immers, zijn lichaam vraagt om zuurstof. Ik merkte ook vaak dat hij met zijn benen trappelde. Bovendien liep zijn ademhaling aan, een zg. stridor, een afsluiting van de luchtwegen, in dit geval door een verzwakte spierspanning. Hij heeft het apparaat nu een week en het heeft wel effect. Hij slaapt beter en het lijkt alsof hij overdag meer energie heeft. Immers, hij rust nu beter s’ nachts. Gelukkig heeft het apparaat ook een 12V modus, zodat we ook met wild kamperen aan kunnen sluiten. Dankzij de zonnepanelen….

Maar daar had Willy allemaal geen weet van. Of misschien ook wel, want als klap op de vuurpijl had de plek die hij ons had gegeven  geen electriciteit. Gelukkig hebben we een haspel met wel 100 meter kabel. Dus we zijn met de lantaarn alle stroompalen in de buurt afgegaan op zoek naar een vrij stopcontact.
We hebben heerlijk geslapen. Leo was alleen wat draaierig…. 😉