Er komt een moment dat het niet meer te ontkennen is; je zit niet meer op één lijn. Zo ook bij ons, na 8 jaar bij elkaar te zijn. Er zijn van die dingen die je altijd samen deed. Maar soms werken die niet meer. Je groeit uit elkaar, de een gaat sneller dan de ander. Eerst lijk je er nog best mee uit de voeten te kunnen, maar dan leidt het verschil tot irritatie, tot opgekropte gevoelens van tekort gedaan zijn, of – de andere kant – tot het gevoel om beperkt te worden in dat wat je wilt.

En uiteindelijk ga je er over praten. Toen Leo steeds vaker ging zeggen dat het geen wedstrijd was. En dat deden wij ook. Dus wij hebben nu samen een oplossing gevonden. We nemen nu in het vervolg twéé schaaltjes met chips. We hebben altijd met één bak gedaan. Maar ik eet sneller dan Leo, en uiteindelijk eet ik dus méér. Fors meer zeg maar. Of het komt door een tekort aan vermogen me te beheersen of doordat Leo uberhaupt niet meer zo snel eet dat weten we niet. Hij wordt in alles trager. En is soms bang zich te verslikken. Maar we zijn tevreden met twee bakjes. Met evenveel chips uiteraard, zorgvuldig gedeeld.

Het is minder romantisch. En het is ook één bakje meer afwas. Maar het geeft rust, het geeft overzicht, en we weten allebei waar we aan toe zijn. We hebben allebei onze autonomie gehouden, en we kunnen er naar ons eigen inzicht van eten. Ons chipsleven is veranderd. Een verbetering. We genieten nu nóg meer van chips. Chips heeft een nieuwe dimensie in ons samenzijn gegeven. Natuurlijk zijn er nog weleens strubbelingen. Welke chips gaan we openmaken, gaan we voor dipsaus en zo ja, welke.

Maar we blijven praten. Bij voorkeur tijdens de borrel, met een schaaltje chips erbij….