De jongens van de parkeer hebben geen woord teveel gezegd; het parkeerterrein waar we als enige camper staan, wordt bom- en bomvol. Het terrein is het domein van de jongens en autoś rijden af en aan. Mensen stappen uit en hun auto wordt geroutineerd overgenomen en weggezet. En hoewel het geheel een chaos lijkt, zit er een uitgekiend systeem in. De autoś staan in rijen van drie dik. Ook om onze camper heen. Maar de limiet van het aantal te verplaatsen auto;s als er een auto moet worden weggereden ligt overal gelijk, een stuk of 3.

In de omgeving staat ook alles vol, ook alle straathoeken staan vol.
Terwijl ik in het cafeetje verderop nog even de mail heb gechecked zit leo te kijken hoe dit parkeerregime werkt. In de klanken overigens van een grote openluchtvoorstelling in het Odeon theater, deel van het Acropolis waar 5000 mensen een zitplaats kunnen hebben. Daar zitten we vlak naast, zeg maar in de coulissen. We houden ons wederom op de vlakte, en als ik terug ben zitten we samen in het donker als voyeurs met een wijntje op het dashboard de parkeerperikelen te volgen.

We staan letterlijk aan de voet van de Acropolis, die ś avonds hel verlicht is. Een bijzondere sfeer.
Tussentijds ga ik nog even een douche nemen. In de douche met het licht aan dus wel (douchedeur dicht). Het is zo luxe dan uitgebreid warm te douchen en mijn haar te wassen. En fris en fruitig schuif ik daarna nog even aan naast Leo. Daarna gaan we slapen. Langzaam wordt het stiller. Tot de volgende ochtend, waar busladingen scholieren worden gedropt. Het zal niet waar zijn. Zeg nooit dat je geen kinderen ziet als je niet in de schoolvakanties op vakantie gaat. Wij zien ze overal. Ze volgen ons. Ze zoeken ons op. Ze kloppen op onze camperdeur. Spits blaft. Ze gillen, roepen, schreeuwen. Herrie. Totdat ze verdwijnen naar de Acropolis, waar we ze later dus ook weer zullen treffen.
Het parkeerterrein is dan weer helemaal leeg.

Ik laat spits uit in het naastgelegen parkje en ga samen met leo de Acropolis op. Samen met honderden (of duizenden?) anderen. Vooral Japanners, die uiteraard dit hoogtepunt vereeuwigd willen zien. Leo en ik staan waarschijnlijk op japanse fotpś want op een bepaald moment heb ik geen rekening meer gehouden met de foto-makerij. Ze staan gewoon midden op het pad, omdat dat een beter plaatje oplevert.

Het Acropolis is imposant, groot en prachtig gelegen met een waanzinnig uitzicht op de stad Athene. Ook een mooi fris windje daar op die berg. Er zijn veel renovatiewerkzaamheden. “Gaan ze een nieuwe bouwen’  zegt leo….

We gaan terug naar de camper waar we nu ingebouwd zijn door enkele taxiś. Maar die maken zonder problemen plaats. Leo gaat even de jongens bedanken met een goede tip. We hebben een voortreffelijke plek gehad. Dat is wat waard. Wat kost een campingovernachting en een taxirit naar het Acropolis?

Athene uit is ook wel weer even zweten maar uiteindelijk zitten we op relaxte tolwegen. We gaan een camping opzoeken want we hebben na al die dagen wildkampeerderij weer water nodig.
Een grote camping gevonden. Ook dan meteen alle apparatuur opladen. We hebben  onze eigen stroomvoorziening maar toch nemen we het er van als we stroom van de camping hebben. Dus dan laden we de batterijen van mijn fototoestel op, mijn telefoon, de telefoon van Leo, mijn laptop, de tablet, de electronische halsband van spits, de electrische tandenborstel en soms nog de laptop van Leo….

Vandaag een aardig stukje getufd. Leo heeft ook gereden op de tolweg. Dat is een lange rechte weg zonder veel sturen en dat ging nog met de arm. Zijn arm is nog steeds niet in orde en pijnlijk. We kijken het nog even aan.

Staan nu aan een strandje ergens, in the middle of nowhere. Vissersstekkie. Twee autoś met vissers zijn weggegaan.
De ondergaande avondzon en de idyllische plek maakt romantisch. We belanden in bed en juist als we toe zijn aan een glaasje wijn komt er een auto naar ons toe. Vissers. We vragen of we in de weg staan maar geen probleem. Spits vindt het wel gek want de mannen staan met mijnwerkerslampjes op hun hoofd en da’s raar. Maar we krijgen spontaan appels en citroenen van ze en ze verdwijnen richting strand. Om een uur of 12 rijden ze weer weg. 

Morgen weer verder.
PS de appels zijn niet te eten. En over de citroenen stoeien we nog; volgens mij zijn het geen citroenen. Knollen?