Grensperikelen zijn er eigenlijk niet meer. De douanier van Servie had nauwelijks oog voor ons omdat hij – ik meende dat toch echt te zien – met zijn mobieltje zijn facebook zat bij te houden. Wel lange rijen met vrachtwagens. Maar die doen dan vast in de tussentijd hun facebook.

*** Bovenstaande tekst is van eergisteren. Gisteren zijn we aangehouden door de douane van Slovenië bij de grensovergang naar Oostenrijk. We hadden geen vignet gekocht. Wij wisten niet dat dat moest. Hebben iets gemist, denk ik. Boete van 150 Euro. Jammer, zonde, shit, maar het is niet anders – als ze er maar iets goed mee doen – zegt Leo ***

We slaan af naar het Noorden en komen op een brandnieuwe tolweg in Kroatie. Zoń 75 kilometer. En we zijn eigenlijk de enige auto. Grote parkeerterreinen met allerhande faciliteiten staan ongebruikt en aan het eind van het traject zit een dame in het loket die volgens mij voor het eerst een camper moet aanslaan. Ze kijkt wel vier keer uit het raampje naar de hoogte en de lengte en overlegt met haar collega hoe ze ons gevaarte nu moet klassificeren. Het grapje kost 16 Euro. We rijden naar Osijek, een oude vestingstad uit 1786, waar we een prachtige plek vinden aan de rivier aan de rand van de vesting. We drinken een wijntje bij de plaatselijke horeca en er lopen, fietsen en joggen veel Kroatiers. Er is leven.

Spits ligt naast ons maar heeft veel bekijks van langswandelende Kroatische honden. Tot grote frustratie van de baasjes. Een grote snautzer verroert geen poot en is met geen paarden in beweging te krijgen. Zijn baasje slaat met een opgerolde krant op zijn snuit, tikt drie maal op zijn kop, en op het eind haalt ze de brokjes ook uit haar jas – dat had ze op de hondenschool geleerd – en de toon verandert meteen. Maar Spits blijft interessanter. Frustratie ziet er overal hetzelfde uit.

De vesting is prachtig, veel authentieke gebouwen. Maar wrang is dat je op veel plaatsen nog de kogelgaten ziet van de gevechten van destijds. Dat was ons eerder ook al opgevallen. Het zijn de schrijnende littekens.

De plek is mooi en rustig. Na veel overnachtingen rond snelwegen vinden we het lekker een beetje stilte te hebben. Wel staan we onder het raam van het zaaltje waar het plaatselijke koor hun repertoire repeteert. Dat duurt de hele avond. Vierstemmig met piano. Wel knap, niet mooi, maar dat is een kwestie van smaak.

De volgende morgen lopen we de vesting in. Er is behoorlijk wat reuring. Schrijf je dat zo? Er zijn enorme terrassen. Groot, comfortabel, met mooie parasols. Het heeft iets hips.

We lopen door de straten. En worden omgeven door kinderen, jeugd. Iets ouder dan de Griekse buskids, maar de hoeveelheid is overweldigend. Etend, telefonerend, kletsend. Osijek blijkt een studentenstad te zijn en in de vesting zijn veel gebouwen in de gebruik als collegezaal. Bijzondere combinatie, zo’n oude vesting met al die jonge mensen.

We vertrekken en rijden door een agrarisch gebied. Prachtig. Wijnbouw, maisteelt, bosjes, akkers, licht heuvelachtig. De weg leidt door tientallen lintdorpen, en verder is er geen bebouwing. De dorpen zijn sober, en de huizen zijn eenvoudig. Sommige zien er nieuw en verzorgd en onderhouden uit. Het gros is oud, en verpauperd. Volgens onze begrippen dan. Want er wonen wel degelijk mensen in. De huizen zijn roodbruin steen. Een spontane gifgroene, felgele of oerpaarse daargelaten.

Het valt ons echt op dat het hier schoon is. Vergeleken Griekenland en Italië. Vooral Griekenland is echt een zooi. Op dat idyllische strandje waar wij waren lag het vol met afval. Overal lag het vol afval. Plastic flessen, blik, ander plastic. Smerig. De Pś waren soms te goor om Spits uit te laten. Maar hier zijn alle bermen schoon. En bijgehouden, gemaaid.

We hebben vannacht bij een Middeleeuws fort in Durdevac gestaan. Altijd goede plekken om te overnachten. Geen kip te bekennen, grote parkeerplaats, veel groen. En superschoon!!!

We hebben gisteren de orthopaed van Leo gebeld. Eind volgende week kan hij terecht. Betekent wel iets eerder naar huis, maar anders had het weer anderhalve week later geworden.

Het regent nu pijpenstelen. En vannacht heftige onweer. Het goede nieuws is dat het raam niet meer lek na onze noodreparatie. Dat wil toch zeggen dat het het raam is en niet dat er een lek in het dak zit. Ook niet fijn maar te overzien.

Nog een kop koffie en dan taaien we weer af.

Dank voor de aandacht,
Hvala!