We zoeven Oostenrijk binnen en genieten meteen van de goede wegen. We kiezen tolwegen. Zonnebril op – zonnebril af – zonnebril op – enzovoorts. Ik weet niet hoeveel tunnels we gehad hebben.

Een overnachting bij een vrije-tijd centrum. Closed for the season maar nog wel goede plek voor de overnachting. We eten bij de plaatselijke horeca een zeer degelijke wiener Schnitzel. Ook alles schoon, je kunt er van de grond eten. Maar er ligt helaas helemaal niets. Dus voor Spits is al snel de lol eraf.
We glijden de volgende dag alweer richting Zuid-Duitsland en hebben weer een camperstop uit het navigatiesysteem gekozen. We vonden het er al wat smalletjes uitzien maar het paste wel net, langs die steiger. Maar een – naar later bleek zeer hulpvaardige – Duitser kwam ons met als molenwieken draaiende armen tegemoet. Hij was bang dat ook wij met een traktor weer weggesleept zouden moeten worden net zoals een gewaardeerde voorganger van ons want de plek was opgeheven. Een bordje aan het begin van het pad had wel praktisch geweest maar die discussie gingen we maar niet aan. Hij begeleidde ons naar een Parkeerplaats bij een meer. Uitstekende plek. Rondje meer gelopen. Leo zag er een invaliden trailer helling waar je met je rolstoel het water in kan rijden. Hier moeten we dus naar terug tzt.

Ja, we zijn kilometers aan het maken en de avonturen om zelf een plek te zoeken laten we even voor wat het is. Leo struint het navigatiesysteem af naar een camperplek bij een historische stad – Berching – .
Ik meldde me bij de neurotische beheerster van de Stellplatz. Ik kreeg een reglement met de ge- en verboden met erg veel uitroeptekens en vetgedrukte letters, ondertekend door de Burgemeester van het durp. Ze draaide haar geautomatiseerde instructies af zonder adem te halen. Ik stond erbij en ik keek er naar en net als zo’n ja/nee knik hondje op de hoedenplank in de auto knikte ik afwisselend ja en nee, zij het dat het minder willekeurig was als zoń hondje. Ik denk dat ze nu nog nachtmerries heeft van ons want Spits liep even los, en Leo heeft een afvalzakje in de afvalemmer gegooid die daar niet voor bedoeld was, want – und daB ist das wichtigste – had ze nog gezegd, maar dat had ik op mijn beurt weer niet aan Leo gezegd – dat das Muhl daar ginder weggegooid moest worden.
ś avonds Pizza gegeten in de plaatselijke pizzeria waar niets Italiaans aan was, maar de pizza was wel goed. Helaas moesten we wel onze glaasjes wijn afdekken met een schoteltje om de fruitvliegjes weg te houden die – bij gebrek aan beter, dan maar rond onze hoofden circeltjes draaiden. Die vliegjes doen me altijd denken aan mijn biologieleraar Rijsbergen. Met baard. Die onthulde de geheimen van de drosophila’s. Ooit heb ik hun volledige genenpatroon uit mijn hoofd geweten. Verder weet ik dat ze kort leven maar zich erg snel voortplanten. Impliciet hadden we het dus over het sexleven van bananenvliegjes. Wat genant, maar ook curieus, dat wel. De beestjes weten wat. In het Leidse ziekenhuis waar ik werkte was er grote paniek omdat er op de operatiekamers overal fruitvliegjes rondvlogen. Het schoonmaakbedrijf was natuurlijk de boosdoener. Totdat bleek dat een van de operatiekamer medewerkers een kiwi in zijn lockertje had laten liggen.

Maar teruggekomen op de pizzeria. De huisgemaakte tiramisu maakte veel goed.

We staan op de volgende camperplaats. Hebben ons eigen stekkie op P1. Op de P2 staat de rest, in een rijtje naast elkaar. Wel een prima plek.

Verder genieten we – jawel Marion Boeters – van de kleine dingen. Zoals ons nieuwe bordeaurode kleine koekenpannetje. Na overleg in de bewonerscommissie is besloten het inventaris met een pannetje uit te breiden. Een compromis, want ik wilde een hapjespan. Maar hier kan ik goed mee leven. Wel is dan regel dat er iets anders van de huisraad afgevoerd moet worden. Dat zijn de twee kopjes uit Italie geworden, die – zoals wij altijd doen – op een picknicktafel op een parkeerplaats achtergelaten zijn in de hoop dat ze een nieuw zorgzaam liefdevol baasje vinden. Maar gosh wat een fijn pannetje. De nieuwe koffiekopjes uit Griekenland bevallen ook. Helaas is de electronische gasaansteker op een teleurstelling uitgelopen. Die vertikte het nogal eens. Daarom toch maar een nieuwe met vlammetje. Verder verheug ik me al erg op de nieuwe afvalzakjes voor het afvalemmertje. Altijd weer spannend of de nieuwe zakjes passen. Ja, daar kan ik naar uitkijken.

Extra lange blogpost dit keer. Dat krijg je ervan als je geen wifi tegenkomt. We zijn alweer een plek verder. Lohr am Main. Stellplatz aan het water. Bij de brug, veel leven. We zijn het stadje al in geweest. Vroeg gestopt. Toeristisch en het mooie weer zorgt voor veel klandizie voor de horeca. We stoppen bij een conditorei. Zo eentje met heerlijke taart. Alleen is het bemachtigen van zoń begerenswaardige punt wel een uitdaging. Dat moet je namelijk los van het bestellen van de koffie doen, binnen. De bediening is onderbezet, er loopt een dame. En die heeft het druk, heel druk. Mijn empatisch vermogen – heb wel met haar te doen, al die ongeduldige gasten – belemmert het met volle teugen genieten van de koffie. Dat zijn van die dilemmaś. Je hebt vakantie, dus je moet geen haast hebben op een zeer zonnige oktober zondagmorgen op een Duits terras in een toeristisch dorp.

We nemen dan het gebak maar mee naar de camper aan het water waar ik dan – zo zit ik dan ook wel weer in elkaar – het langsscharrelende publiek de ogen wil uitsteken met zoń bananenpunt met een wit wijntje. Het is dan wel een oude camper, en het zijn ook Hartmannstoelen maar wel met bananenpunt. En een chocoladepunt in de koelkast maar dat gaat wat ver om dat ook nog te etaleren. Hoewel…..

daar staan hunnie, wij dus niet….. we hebben ons altijd willen onder- of afscheiden, soms obsessief…..

Bad Gams – Oostenrijk, Stainz – Duitsland – Berching Duitsland – Bad bei Wurzburg