Zelfs de hangjongeren zijn beschaafd, in Lohr am Main. Ze laten geen blikjes, papier of peuken achter. Ook hebben ze geen boem-boem “muziek”…. Het bevestigt de sfeer hier; kwaliteit, ordnung, en smaak (ondanks de geraniums (gerania?)). Zelfs het straatmeubilair en straatwerk is van een degelijkheid die je zelden ziet. doordacht, met mooie details, en passend bij de sfeer van de oude brug. En nergens graffiti! We hebben op zondag zelfs een rondvaartje gemaakt op de Main. Eerst een kwartiertje naar boven, dan naar beneden en terug. “Echt duf” zegt Leo, maar het oktoberzonnetje laat mensen dingen doen die ze niet voor mogelijk hadden gehouden.

De volgende stop was – wederom – bij een voormalig Kuuroord. Schwalmbach bij Wiesbaden. Een kleine camperplaats, voor 4 campers met een kleine kruidentuin met heilzame kruiden. Hoop niet dat ze daadwerkelijk gegeten worden want Spits heeft ze in een onbewaakt moment ruim bewaterd. Hoewel, wie weet hoe heilzaam Keeshondenpies is.

Onze buren op deze minicamperplaats zijn Clementine en Jurgen die we uitnodigen voor een Ouzo aan de picknicktafel. Ze reizen al 14 maanden rond met de camper en hebben hun huis verhuurd. We hebben een hapje gegeten in hun spikspinternieuwe Hymer van 7,5 meter. Leuk zo’n ding eens van binnen te zien. De volgende morgen met Clementine de dag gestart met yoga-oefeningen tussen de campers.

We rijden de een na laatste etappe, naar een camperplaats ergens aan de Rijn. Alleen kon je die niet zien, maar het idee hè. Goed, gezellig en niet te duur gegeten in een mooie tent met vriendelijke bediening waar Spits ook nog eens welkom was. En dan de volgende morgen na een hevig noodweer weer via een tussenstop bij Frans in Limburg naar Ooltgensplaat. De Nederlandse wegen rijden weer lekker, Leo pakt onderweg nog even het nieuwe pak haverkoekjes want het rijden maakt hongerig… En meldt “schat, het enige dat ik nog nodig heb, is een ei, een bakblik, en nog boter…..” Ja, die Duitse verpakkingen he.

Goed om ook weer thuis te zijn. Het is nu donderdag. De camper schoongemaakt, en wasjes gedraaid. Leo vindt deze camping wel lekker; goede recreatieruimte, goede wasvoorzieningen, prettige douche en goede wifi. Ik loop lekker te klussen, en Leo is ook alweer op dreef. Die heeft inmiddels de administratie weer bij, want ondertussen is er toch nog de administratie van drie ondernemingen in dit huis. Spits kan zijn draai helemaal niet vinden. Die springt steeds de camper in, die nu op het erf staat, en gaat dan tussen de stoelen liggen, klaar om af te reizen……

We hebben 6445 kilometer gereden. De camper is geweldig. Geen enkel probleem gehad. Het blijft een tof gevaarte. Zo comfortabel. Het reizen zelf ging ook goed, alleen blijft het tobben voor Leo, en dat wordt zienderogen slechter. Het spreken gaat echt snel achteruit en ik kan hem heel vaak niet verstaan. Het lopen gaat ook slechter, zeker als hij moe is, en ook is hij eerder moe. ś Nachts slaapt hij met de CPAP, en dat is ook geklooi. Lekken van lucht, niet goed op kunnen krijgen, en een droge tong. De slang hebben we geisoleerd, daar hebben we een handdoek aan opgeofferd, zodat de lucht minder afkoelt. Helpt wel iets. Maar als Leo zo snachts naast me ligt, zie ik een zieke man. Zijn arm is echt problematisch pijnlijk, morgen naar de orthopaed.
Overdag loopt hij nog de blokken onder de wielen te leggen en mij instructies te geven over de beste manier de camper neer te zetten. Hij laat Spits uit maar dat gaat ook niet zo soepel meer.

Verder constateren we allebei dat hij steeds meer een beroep op mij moet doen, voor alles bijna. ’s Ochtends begint het met wassen, en met het aandoen van een condoomcatheter. Dat is een soort condoom met een slang en zak eraan, omdat hij last heeft van “urge”, niet op tijd de toilet kunnen halen, en van retentie (er blijft urine achter wat kan leiden tot urineweginfecties, overigens een van de belangrijkste doodsoorzaken bij MSA). Helpen met aankleden, jas aantrekken, pak yoghurt openmaken… Ondertussen zie ik dat hij zoveel mogelijk zelf wil doen en hij zoekt niet de weg van de minste weerstand. Regelmatig is onze hele dag verstoord doordat hij aandrang heeft om te poepen maar dat gaat dan niet omdat de signalering en aansturing verstoord is. Dat neemt uren, werkelijk uren in beslag. Steeds minder kan hij zelfstandig. We gaan ons thuis verder beraden en voorbereiden op de invulling van een persoonsgebonden budget.

Een bijzondere reis, vanuit Nederland naar Belgie, naar Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Italie met de ferry naar Griekenland. Dan Macedonie, Servië, Kroatie, en Slovenie, Oostenrijk, Duitsland. Weer terug in Nederland.Veilig en wel. We hebben prachtige plekjes gehad, in zee gezwommen, lekker gegeten, onwijs mooie natuur gezien, Spits zien zwemmen, en elke dag was het weer spannend waar we terecht kwamen. Van elkaar genoten, van de camper genoten, van het reizen genoten.

Als mantelzorger ben ik wel geslaagd denk ik. Soms te hardhandig, dat krijg ik te horen als Leo bij Spits lotgenotencontact zoekt, als ik klitten van een vreselijke distel uit zijn vacht aan het pulleken ben “wat is ze hardhandig he, Spits” zegt Leo dan. En soms, als ik ergens te lang over doe, spreekt leo me vermanend toe: “dat doe je om te rekken he, dat je meer uren kunt schrijven’…..

Ik weet nog niet precies wat ik ga doen met mijn werk hoewel dat wel steeds duidelijker wordt. In mijn hoofd is het plaatje al aardig rond. Kom ik nog wel op terug.

Ik blijf wel bloggen. Vind het fijn op die manier in contact te blijven met jullie. Voor mijzelf ook leuk om de belevenissen terug te lezen van de tourtjes met de camper.

Tot blogs, folks!!