Ja, een man wilde ik wel. Dat had wel een aantal voordelen. Maar waar ik toch tegenop zag was het onvermijdelijke proces van het samenvoegen van huishoudens. De battle of furniture. De concessies die gedaan moeten worden. Want twee bankstellen, twee eettafels, twee wandmeubels… dat wordt een beetje veel. Blij was ik daarom dus toen ik Leo ontmoette. Want toen hij bij me introk, bracht hij een bak met onderbroeken en sokken mee en zijn laptop en toen was hij over. Dat was nog eens mazzel. Immers, Leo woonde op een schip en daar zitten alle meubeltjes vast. Ik kreeg er dus een schip bij, een man en mijn huis bleef zoals het was op een dieprood geschilderde wand en een goede stereo-installatie na, want dat was wel de invloed van Leo.
Ik had ook altijd gezegd dat ik een eigen kamer wilde houden als ik ooit een relatie kreeg. Dat kwam er niet van. Maar omdat Leo regelmatig in het weekend en/of ’s avonds moest varen, had ik toch zo mijn eigen momenten die ik koesterde….

En toen verhuisden we naar een kleiner huis. Dit werd wel een huis van ons beiden. En omdat het stukken kleiner was, konden veel meubels niet mee. Maar er was hier ruimte om ons heen en ik zag dat het goed was. En Leo was nog steeds regelmatig weg zodat ik John Denver kon draaien en met alles tegelijk bezig kon zijn zonder dat ik daar verbaasde blikken over kreeg.

Maar de wereld is veranderd. Leo kreeg MSA en ik werd zijn fulltime mantelzorger. Leo en ik zijn nu dus samen “thuis”. Dat is best gezellig maar wij hebben een gecombineerde keuken/zitkamer/kantoor en daar zitten we dan ook vaak samen. Daarnaast wordt het huis steeds meer een MSA huis. Ook het bankstel moest eruit om plaats te maken voor een lelijke maar wel comfortabele sta-op stoel. De steunbeugels rukken op. Dozen met disposables claimen kastruimte. In de slaapkamer bij het bed staat apparatuur en een sleeptoestel. Meer vloerkleden kunnen niet want daar kan Leo over vallen. Dus hoe lief en gezellig ik Leo ook vind, ik miste steeds meer een eigen plek. Dat klinkt wat pathetisch maar Leo begreep het wel. Dus ik opperde de mogelijkheid een klein gezellig caravannetje in de tuin te zetten (model Kippetje) en daar kon Leo wel inkomen. De zoektocht op internet begon. Weken heb ik indelingen zitten bekijken en sites zitten screenen. Uiteindelijk had ik de perfecte caravan te pakken. Die echter wel een maatje groter was dan het bakje ik aanvankelijk voor ogen had. Maar ja, ik dacht waarom niet. We hebben een ruime voortuin en ik ben ook 1.87m. En het is nu nog niet zo nodig, maar een caravan met een vast bed is ook wel lekker. Kan je lekker hangen en tzt misschien goed om overdag een tukkie te doen want er zijn nu al regelmatig nachten waarin ik niet kan slapen doordat Leo onrustig is of dat ik hem moet helpen met omdraaien, of met zijn CPAP. Leo moest wel even wennen aan zo’n bak van 5 meter maar uiteindelijk werden we het eens.

Dus spoedden we ons woensdag naar Den Helder met de camper, kochten een caravan en reden op donderdag met de caravan aan de trekhaak van de camper weer terug. Hij staat nu op de oprit en morgen komt hij op zijn vaste plek. Ik ben dolgelukkig. Wat een prachtig ding. Ik verheug me er op hard John Denver in te kunnen draaien en mijn eigen dingen er te kunnen doen. Het wordt een Hobby ding. (hoewel het een Knaus is). Mijn fotospullen, mijn tekenspullen, en de naaimachine die ik nog niet heb…. De kookboeken passen niet dus dat dan maar niet. En hoogpolige kleedjes worden het, veel!

Leo had maar één echte zorg. Dat ik de hond Spits zou confiskeren zodat hij dan helemaal alleen in het huis zou komen te zitten. Maar ik heb gezegd dat Spits niet in de caravan zal komen. Ik doe daar niet moeilijk over… Mij hoor je nergens meer over!

Bij elkaar 13 meter lang…. Maar Leo zegt: Het is niet anders als een aanhangwagen. Hij komt vanzelf achter je aan…..