Iedereen heeft weleens een off-day en ik ben geen uitzondering. We zouden een avondje uitgaan. Hapje eten, naar een bandje in het Chassétheater, afzakkertje, in de camper overnachten. De volgende morgen zou ik dan nog even lekker de stad (Breda) ingaan en dan naar huis.

We haalden het restaurantje niet meer dat we voor ogen hadden maar dachten dan wel even bij het Chassé te kunnen eten. Helaas zat alles vol. Vanaf vandaag heeft Brigitte Kaandorp helaas voor mij een negatieve associatie. Door bemiddeling van de portier konden we nog een kopje soep eten. Voor een MSA-patient moeilijkheidsfaktor 9 en als je dan nog op een rugleuningloze barkruk moet klimmen, dan is het feest compleet. Hoewel de bediening echt oog had voor het tobben van Leo.

Over de band klaag ik niet. Dat deden ze zelf wel, want de gitaarstandaard van de gitarist was ook gebroken en die was nog wel nieuw. Het bandje (Smutfish) was wel aardig. Trad op in een bioscoopzaal van Chassé Cinema met eigen getekende projecties op de achtergrond.

Na afloop dachten we ons misgelopen etentje te kunnen compenseren door eens lekker door te zakken in het bruine café om de hoek waar Leo ooit nog collegiaal bieren mee had uitgewisseld. Maar toen we er eindelijk naar toe waren gestiefeld, zagen we grote donkere ramen. Het cafe was dicht.
Daar gingen mijn bitterballen. Er was wel een ander café maar dat was niet de juiste mate van bruinheid… Hoewel de muziek niet hard stond kon ik Leo niet verstaan. Leo spreekt steeds zachter en onduidelijker, vooral als hij moe is, en ik besefte dat we tegenover elkaar zaten zonder dat een normaal gesprek mogelijk was. Niet dat wij altijd de toestand van de wereld bespreken maar er is toch altijd nog wel enige communicatie van wat voor niveau dan ook. Het was dan ook geen hoogtepunt, dat cafébezoek. Zeker ook niet, omdat ik me realiseerde dat het enige gesprek waar ik even op kwam de vraag was of een toiletverhoger ook op de toilet van de camper zou passen.
In de camper namen we nog maar een na-afzakkertje.
Ik had het even gehad.
De volgende morgen ben ik de stad ben ik niet meer ingegaan. Ik wilde naar huis. Gewoon, naar huis.

We besloten deze exercitie te beschouwen als een testvlucht. Want de radio deed het op de huishoudaccu (stond eerder op de auto-accu). De app voor mobiel parkeren werkte en Leo blijkt ook op de toilet van de camper zijn darmspoelingen te kunnen doen. Leo kan de pot op en dat is goed nieuws. En het grote parkeerterrein bij Chassé is goedgekeurd voor een nachtje slapen. Goed vlak, lekker rustig. Schappelijke campingprijs ;-). En we zijn zelfvoorzienend dus eigen electriciteit (van zonnepanelen), water, wijn….

We gaan snel, heel snel wéér naar Breda. Of naar Rotterdam, Den Bosch, Numansdorp…. Voor de herkansing.

————————————-

PS. Pas zijn we naar de film “The Theory of Everything” geweest over de natuurkundige Stephen Hawking. Hij heeft ALS. Een terugblik van hoe zijn leven tot nu toe is verlopen. Soms bijzonder confronterend om te zien maar een mooie film over een hele, hele bijzondere man. Wij zagen hem in Cinerama in Rotterdam (Westblaak). Zo’n fijne bioscoop.