Trainingstechnisch is het erg nuttig. Spits heeft inmiddels door wat het begroetingsritueel moet zijn bij vreemden die bij ons over de vloer komen. “In je mand”. Als je eenmaal in de molen van de PGB en de WMO zit, dan heb je over aanloop niet te klagen. Leo klaagt niet. Opvallend is overigens dat 99% van de bezoekjes worden afgelegd door dames. Er komen blonde verpleegkundigen en sportieve types, empatische instructrices en daadkrachtige opmeetsters.

Wij schatten dat we het afgelopen jaar zo’n 15 dames en één heer over de vloer hebben gehad. Sommigen kwamen enkele keren. Direct verband houdend met de ziekte, zoals ergotherapie etc, maar ook in verband met PGB, de WMO, het keukentafelgesprek, liftenfabrikanten, hulpmiddelenvertegenwoordigers, noem maar op.

Die ene heer was de monteur van de trapliftenfirma die bij binnenkomst al liet blijken er geen heil in te zien. “Dat wordt niets”  zei hij toen hij onze spiltrap zag, terwijl Spits nog hijgend in zijn mand lag te wachten op het commando ‘kom maar”. En zelfs na de koffie met iets erbij, waarmee wij hem probeerden toch enigszins te paaien (die man dan hè, niet Spits), bleef hij somber over de mogelijkheden. Niet dat hij daar persoonlijk mee zat. Want hij verwachtte dat de Gemeente Goeree-Overflakkee toch geen zaken zou doen met zijn bedrijf, dus waarom zou je dan überhaupt een meting doen? Hij zwabberde wat met een duimstok, maar dat was meer voor de show.

Hoe anders was dat toen Franciska van Handicare, een andere liftenboer zich meldde.  Ze zei dat mensen zich vaak verbaasden als ze kwam opmeten en ze vertelde dat een klant een telefoontje kreeg en aan de beller vertelde dat de lift ingemeten werd. “En dat stelt helemaal niets meer voor. Er is hier een vrouw die dat ook kan doen”. Maar Franciska was snel, en pakte haar koffertje, legde wat plaatjes op de traptreden en maakte wat foto’s.  Binnen 10 minuten, tijdens haar kopje koffie,  had ze even een 3d-animatie gemaakt. “Zo moet hij worden” zei ze opgetogen. Wij keken wat ongelovig maar Franciska was hoopvol. “Dat wordt wel wat” zei ze.

En dat Franciska gelijk had, is gebleken. Want afgelopen vrijdag is de lift geplaatst. We hebben een “Van Gogh” met meedraaiend stoeltje. Op een spiltrap door een nauw trapgat. We hebben niets hoeven te veranderen. De lift werd in nog geen ochtend geplaatst. We hebben een filmpje…. van een ritje met de traplift.

Los van de techniek die ons verbaasd heeft zijn we blij dat de Gemeente heeft toegezegd dat de lift vergoed wordt. Aanvankelijk wilde de Gemeente dat we naar een aangepaste woning zouden verhuizen, maar we hebben dit ongeveer 3 seconden overwogen. Nadat volkomen duidelijk was geworden dat wij niet zouden verhuizen, werd ons een verhuiskostenvergoeding aangeboden waarmee we de traplift gedeeltelijk konden betalen. Maar mogelijk heeft iemand binnen de gemeente gezegd “waar zijn we nu eigenlijk mee bezig” en we hebben de traplift vergoed gekregen.

Maar we zijn er erg blij mee, net zoals de spoelfohninstallatie op de toilet, die nodig is omdat Leo dagelijks zijn darmen moet spoelen en meer dan een uur achtereenvolgens op het toilet moet verblijven. En de Betty, de sleurhulp aan het bed, is inmiddels ook permanent geplaatst. Bij elkaar een investering van ca 7000 Euro. Waarover wij overigens nog wel een eigen bijdrage moeten betalen.

Ziek zijn is duur. Zo is het inmiddels ook tijd voor een electrische rolstoel voor Leo. Hij kan nog wel lopen, maar een fatsoenlijke wandeling zit er niet meer in. Dat wordt ook een WMO aanvraag. Maar voorlopig heeft Leo heel marktplaats afgestruind en heeft gekeken wat er leverbaar is aan rijdend materieel. Om vervolgens zijn slag te slaan met een electrische rolstoel, die een kantel- en een sta-opfunctie heeft, met een nieuwwaarde van ca 14.000 Euro. Hij heeft hem voor 450 Euro gekocht. Dat is om te beginnen waarschijnlijk al minder dan de bijdrage die hij zal moeten betalen voor een rolstoel met minder functies. Maar dat traject volgt nog en aangezien trajecten tijd kosten, heeft hij dan tenminste tot die tijd in elk geval zijn eigen rolmobiel. Die in de “garage”  van de camper past. Wel nog even oprijdplaten besteld  en nu kunnen we gaan en rollen waar we willen. Hoe het verder gaat zien we nog even.

Verder is de rolstoel natuurlijk een dankbaar knutselproject van Leo. Of het nu een camper, een boot, een huis of een auto is, Leo begint altijd met alle overbodige zaken er af te slopen.  Dat wat anderen er met liefde hebben aan- of ingebouwd. “Zo!” hoor ik Leo dan ook zeggen als we samen weer een onderdeel hebben gedemonteerd. De stoel is inmiddels gestript. Vandaag de eerste wandeling gemaakt. En natuurlijk even geconstateerd dat ons plaatselijke café de Proeverij rolstoeltoegankelijk is!

De instructie voor de traplift door de monteur van Handicare.

Éen man is een ochtend bezig om de lift te plaatsen. De lift is de dag ervoor in delen afgeleverd.

Rondje met het hondje. Kan nu ook met de rolstoel, op het fietspad. Spits vindt het nog wel raar….