Ja, we vertrokken bij Hostal Miserabel en reden via Badejoz naar Elvas, een Portugees stadje aan de Spaanse grens. Wij zijn notoire wildkampeerders en het is altijd weer een uitdaging een goede stek te vinden. Plekjes waren er wel. Alleen is Elvas zo @##$%T%%^^ scheef dat geen enkel plekje fatsoenlijk te corrigeren was met een blok onder het wiel. Dus we togen het centrum maar weer uit en volgden de bordjes met “servicio de autocar”. Dat bleek bij de supermarkt te zijn waar gratis water te tappen was en waar je je vuilwatertank kan legen. Altijd handig. We sliepen dus bij de intermarche op een veldje er even vandaan en dat is niet downtown Elvas maar ’s ochtends wel fijn. Want Portugesen kunnen ook stokbrood bakken. En gebakjes.
Toen de laatste etappe richting Rosario, naar het domicilie van Els.
Els op de berg in Rosario, Alandroal, Portugal
Dat ligt ter hoogte van Lissabon (midden Portugal) maar dan richting Spaanse grens, op het Portugese platteland. Daar werden we opgewacht door niet alleen Els maar ook door Tarek, E.T. en Ukkie. De schattige hondjes van Els, waarbij Tarek het equivalent van Jeromekke is, E.T. zo gedoopt zal zijn omdat het een “ETtertje” is en Ukkie alles heeft van Pietje Bel. E.T. is namelijk een ratachtig hondje dat ook wel vertedert maar je daarmee een loer draait. En Uk is de onschuld zelve maar neemt het in noodgevallen op tegen twee vossen tegelijk om de kalkoen van Els te redden wat niet is gelukt maar de poging tekent het beestje. Tarek is domme kracht, maar wel uit het goed hout gesneden. Spits fietst er behoedzaam tussendoor en weet zijn plaats en laat dat ook merken. Dus op af en toe een opstootje na gaat het uitstekend.
Tarek en Ukkie
E.T. staat voor Ettertje. Maar het mormel heeft soms wel iets ontwapenends
Els is nu afgereisd naar de Algarve op visite bij vrienden en wij vertoeven in haar Fort. En dat is heerlijk, zeker op het heetste van de dag wanneer het in haar huis wel uit te houden is. Buiten is het wel heet hoewel er op de heuvel waar het huis staat wel vaak een briesje staat.
Met Leo gaat het eindelijk weer een beetje beter. Natuurlijk is dit ook wel weer een momentopname maar de crisis zoals aan het begin van de reis is wel eingszins bezworen. Op onderdelen gaat het slechter maar op andere onderdelen gaat het soms beter. Hij heeft minder last van “coat hanger” pijn; dat is pijn in het bovenste schouder- en nekgebied (vandaar de naam; kleerhanger)… en dat is dan mogelijk het effect van het nieuwe medicijn. Verder gaat zijn knie wonderlijk genoeg ook goed. Zijn knie is een aandoening die hij al had voor de MSA (t.w. artritis psoriatica) en dat is een storing in het immuunsysteem. We hebben al heel wat ellende met die knie gehad, en nog steeds moet Leo bij tijd en wijlen een shot corticosteroïden er in hebben. Maar MSA betekent gesodemieter in allerhande systemen. Dus storingen. En als er nu een storing is die gestoord wordt, dan heft dat elkaar misschien wel op? Dus al met al knie-technisch gaat het wel goed. En zijn ogen na de staaroperatie gaan goed.
Dat is het goede nieuws. Maar de kracht in zijn benen neemt af. Hij is echt minder goed gaan lopen, gaat steeds meer schuifelen, kan moeilijker opstaan, in bed is omdraaien nog lastiger geworden. Geregeld kramp in de benen waardoor hij wakker wordt van de pijn en het enige dat helpt is als ik zijn benen dan masseer. Dus ik zit ’s nachts dan in ingewikkelde poses zijn kuiten en bovenbenen te kneden. Verder nog steeds problemen met de neus ondanks neusspray, en dus zit de hele neus dicht. Dat is niet zo erg maar wel als je je mond dicht wilt houden omdat je niet wilt dat er speeksel uit loopt. Want zowel je neus dicht als je mond is knap benauwd. De darmspoelingen gingen weer even niet zo goed, dus dat betekent dat ontlasting blijft zitten maar de aanhouder wint en vanmorgen waren we beiden erg blij zijn toen de camper gevuld werd met een geur van……
Het eten gaat nog wel goed maar langzaam. En zo kunnen we concluderen dat we het vooralsnog wel weer samen redden met dit avontuur.
De mantelzorger in mij krijgt steeds meer routine in de dagelijkse verzorging. Als Leo op de pot zit krijg hij zijn pillen van mij. En hoewel Leo naar ik weet nog nooit een cursus NLP heeft gedaan reageert hij vaak opgetogen “Hmm, lékkerrr!!!”, en hij pakt gretig het handje chemicalien van me over. Hij voelt blijkbaar van nature aan dat afwijzing van iets dat je opeet zowiezo niet zal meewerken. Maar misschien moet hij nog wat enthousiaster zijn om het effect van die snoepjes wat te verhogen.
En dan hebben we dagelijks nog de sessie om de condoomcatheter aan te doen. Condoomcatheters zijn een soort condooms met een tuutje waar een urinezak aan gekoppeld wordt zodat je toch je blaas leegt zonder inwendige catheter met alle infectierisico’s. Maar die condoomcatheters hebben een kleefstofje dat nog weleens achterblijft op Leo zijn ding. Met als gevolg dat hij ’s avonds erg pijnlijke problemen heeft om ze af te krijgen. Daarom moeten we ’s ochtends eerst alle lijmresten verwijderen. Wij hebben dan ook een projectgroep kleefstofverwijdering ingesteld en hebben de afgelopen tijd al heel wat pilots gedaan.
Zo probeerden we microvezeldoekjes (je komt uit de schoonmaak he, en hij heeft goede resultaten bij het wassen van zijn gezicht bij zijn overactieve talgklieren met microvezel), natte warme washandjes en oogmake-up verwijderingsolie, met de gel van Conveen, en nu zijn we aan de Zwitsal cream soap. Dat gaat goed. Daarna moet er een filmpje aangebracht worden wat erg moeilijk is want dat is een soort lijm wat aangebracht is op een klein doekje waarmee je de piemel dus moet insmeren. Maar voordat het een filmpje is is het lijm en lijm is geen lijm als het niet plakt, dus op een bepaald moment zitten dan al mijn vingers vol waardoor ik er niets meer mee kan (een beetje hetzelfde effect als wanneer ik brooddeeg kneed).
Maar ik heb nu de handigheid dat ik het doekje met de ene hand hanteer en met de andere hand Leo zijn apparaat. Ik probeer het spulletje in alle hoekjes te krijgen en geconcentreerd dep ik de gel. Leo houdt angstvallig mijn activiteiten in de gaten en attendeert me met enige paniek in zijn stem wel even op zijn fysieke onmogelijkheden. “Schat, 180 graden draaien is de max, en niet meer”. Ik leer nog elke dag.
Het uitzicht uit de camper
Syl 
Sylvia ondanks de ernst van deze ziekte, heb ik erg moeten lachen om je blog. Zo knap om je humor te bewaren onder zulke moeilijke omstandigheden. Fijn dat Leo zijn ogen vooruit zijn gegaan kan hij genieten van het prachtige uitzicht. Respect en kus Jenny
Ha die Jenny. Nou wij hebben geregeld ook wel lol over bizarre dingen. We genieten inderdaad van het uitzicht, het is hier prachtig. Jij ook veel plezier naar Kroatië. Doeei
Het is heel knap zoals jij mijn neef verzorgt en ik hoop dat alles toch een beetje dragelijk blijft voor jou en LEO en verder veel sterkte met alles. Dick Vogel.
Dank. Het helpt ook dat ik zie dat Leo ongelooflijk zijn best doet om op de been te blijven en mij te helpen. Dank voor het berichtje, groeten, Sylvia
Het is wat zeg, wij hebben ook weer erg genoten van je blog, ondanks de ernst inderdaad. Wat is het prachtig daar Sylvia, wat een mooi uitzicht, Lieve groetjes voor jou en Leo van Hennie en mij uit Leerdam. Anita.
Dank je Anita. Groetjes terug. ook van Leo uit een.smoooorheet.Portugal
Hoi Sylvia, net je blog gelezen. Fijn dat jullie je met humor op de been houden. Ik moest wel erg lachen om je lijmpogingen….Wens jullie nog een mooie reis. Groet Els Bakker