Bloedbloedheet was het de laatste dagen hier in Portugal. Een aantal dagen achter elkaar 30-42 graden. Dat is niet leuk meer. Gelukkig hebben we airco in de camper (alleen als we rijden). Dat is verkoelend hoewel er geregeld verhitte discussies zijn over de bediening en de instelling van de airco. Want je moet het zo zien; we zijn ook eigenlijk wel gewone mensen.
  
We hebben ons eigen gehakketak, bijvoorbeeld over de vraag wanneer je je knipperlicht aan moet zetten als je inhaalt; als je wílt of als je gáát! Op de rijles heb ik geleerd als je gáát. Maar Leo – man van de praktijk – vindt dat dat moet als je in wílt halen.
  
Of gehakketak omdat ik steeds van gedachten wissel en steevast een ander tafeltje wil nadat we ergens zijn neergestreken omdat dat bij nader inzien toch beter is.
  
Verder dreig ik bij Leo vaak mijn baan op te zeggen als hij zijn ogen niet minder stevig dichtknijpt als ik zijn ogen wil schoonmaken. Je ziet bij dat soort situaties dat vrouwen gewend zijn met eyeliner en mascara de hele reutemeteut op je ogen te smeren terwijl je ze dus open hebt. Leo heeft dat duidelijk nooit gedaan.
  
Ja, we hebben ook onze gedoetjes. Dat is ook niet gek als je met zijn tweeen op 15 m2 zit voor een week of 6. En thuis hebben we dat ook by the way….
  
Het leek me even goed even iets te relativeren. Ja, we kunnen goed samen omgaan met de ziekte van Leo. Maar consensus vinden over de airco is een stuk moeilijker.
   
Maar vandaag vertrekken we weer vanaf Rosaria bij Els. Het was hier super. Onze eerste stop wordt Estremoz.
En dan naar het Noord-Portugal. Daar zijn we de vorige keer snel doorheen gereden vanwege de vele overstromingen. Dat zal nu wel meevallen…

Over de bestemmingen hebben we nooit ruzie. Leo doet de navigatie en zoekt de plekjes en ik vraag als we wegrijden waar we eigenlijk zijn geweest. ….