Wij houden van kastelen; met name aan de buitenkant….

Overnachten bij de jeugdherberg. Juventetutedinges. Gesponsord door de Portugese Overheid dus da’s altijd fijn. Ergens bij Penedono. Lekkere wifi en een keurig verzorgde camperplaats. Er zijn hier wel veel Fransen en veel Portugesen spreken alleen Frans (naast Portugees dan he)… Dus vaak waan je je in Frankrijk. We zijn daar een dagje gebleven en reden vervolgens door het Portugese wijngebied in Noord Portugal.

Prachtig en wederom bergachtig. Leo had weer een mooie toeristische route uitgedacht en dan kom je door bergdorpjes die van die smalle straatjes hebben. Totaal uitgestorven lijkt het dan, maar dat is logisch want wij rijden dan op het heetst van de dag en wie is er dan nog buiten bij 40 graden…. Wij hebben een aardige modus gevonden voor de airco. Met de hitte is het eigenlijk nog het lekkerste om te rijden, zachies aan. Want de airco gebruikt ook capaciteit van de motor. We zitten dan ook bij die bergetappes bij steile beklimmingen als een soort chirurgisch team de conditie van de auto in de gaten te houden.

Buiten de totale stilte volgt om de minuut. “temperatuur motor – check – 80 graden – licht oplopend” “buitentemperatuur -“check – 39 graden” “Versnelling nu handmatig naar 3”. “”Check – leeft de hond nog?” “Check- leef jij nog”?”….. Als het streepje van de temperatuur te ver naar boven schuift gaat de airco uit. En als hij dan nog doorschuift….. dan gaat – en daar zijn we het dan beiden over eens; crisis is crisis”- de verwarming op hoog! Dat is nog maar twee keer gebeurd en hoeft dan maar even. Het heeft wel iets spannends.
De zorg voor de camper gaat wel ver als je bij het leeglopen van de vuilwatertank eigenlijk een soort opluchtig voelt, net zoals je dat voelt als je Spits leeg ziet lopen die zich te pletter drinkt vanwege de warmte en ook door zijn medicijnen.

Maar goed. Door de bergdorpjes voelt altijd ook wel wat genant als je aan beide kanten van je spiegeltjes nog 15 centimeter hebt en “Syl, denk je ook aan de balkonnetjes….??”… Van die mooie gietijzeren balkonnetjes.

De volgende overnachtig was bij een prachtig kasteel in Braganca dat we ook alleen weer aan de buitenkant gezien hebben. We houden erg veel van kastelen omdat ze altijd mooie parkeerterreinen hebben. En dit keer met de bonus van een allemachtig prachtig uitzicht.
Maar de echte klapper was het plekje waar ik dit zit te schrijven; een boer die naast zijn agrarisch bedrijf een camperplaats gecreeerd (in Rebordelo; Parque de Campismo – O Tempo Parou (betekent: de tijd staat stil).  Maar dan een soort camperplaats plus. Namelijk…. met zwembad…. Bhwaaah!!! En met heerlijk koel schaduwterras. Én wifi! Én een groot invalidentoilet/douche! Én wasmachine. En dat dan voor een tientje per overnachting. Hij hoopt op omzet op de horeca dus we hebben zijn eigen gemaakte wijn gedronken. En nog een, en nog een.

Daar zijn we een dagje ook gebleven want oh wat is dat zwembad lekker. Ik vind het echt heel sneu voor Leo dat hij daar niet van kan meegenieten. Met de steunkousen en catheter is het een hele toestand die uit en dan weer aan te trekken. Daarnaast heeft hij onder water al helemaal geen coordinatie en dat is vreselijk vermoeiend. Dus hij blijft dan maar aan de kant. Vandaag gaan we weer verder. Maar niet nadat Leo de administratie heeft gedaan. Het is tenslotte 1 juli! En de PGB administratie gaat door. Leo is tevreden want hij krijgt per kerende mail een ontvangstbevestiging.
Het is nu stukken minder heet. Dat is wel fijn, want de camper warmt op en de warmte blijft er lang in zitten. Gelukkig koelt het ’s nachts behoorlijk af in de bergen.

Zo! Met de groeten aan de SVB

Spits gaat lichtgeven als hij het warm heeft. Opgeladen.. net zoals onze zonnepanelen