Het navigatiesysteem voert ons niet altijd naar idyllische plekjes. We wilden naar de kust en toetsten een camperplek in. Maar toen we in Gijón aankwamen bleek het retedruk te zijn. Ook Spanjaarden zijn blijkbaar niet overal gewend aan mooi weer en het strandje bij de camperplek was overvol. Dus dan maar landinwaarts waar we hebben overnacht in een stad. Geen mooie plek maar wel down town en dat heeft zijn voordelen qua horeca.
  
Maar dat is soms ook niet eenvoudig. We hadden het Menu del Dia gemist en het was tegen zessen. Kom dan maar eens om een beetje eten. Het was een stadje dat helemaal niet toeristisch was en vol met locals. Wij liepen ongegeneerd alle terrassen af op zoek naar al die lekkere tapas maar ze hadden ze goed verstopt. We lopen niet synchroon met de Spanjaarden. Onze magen waren inmiddels in alarmfase III en we strandden bij een tent die toch wel wat te eten bood.
  
De uitbater sprak geen woord Engels maar het gebaar voor eten is overal ter wereld wel duidelijk. Hij had iets weg van Acda van Acda en de Munnik. Alleen was hij iets kleiner, had krulhaar, was grijzer en sprak Spaans. Hij kneep me – uit enthousiasme over onze goede keuze – wel drie keer in mijn blote bovenarm. We bestelden ook de plaatselijke specialiteit – appel cider – die Acda in ons glas goot met een wijds gebaar vanaf 1 meter hoogte. De beef was goed en zonder kiezen. Nog een afzakkertje in een café met Wifi tegenover de camper zodat je ś nachts met de code en één streepje verbinding nog wel net een berichtje facebook kan ontvangen. Het slapen in de stad ook prima.
  
Maar dan graag weer snel de bergen in. Onze tour guide Leo had weer een prachtige route bedacht door het massief Picos de Europa, een soort Grand Canyon, afgewisseld met groene weitjes waar alleen nog maar een paarse koe in ontbreekt.
  
Maar daar was dan het EDC lampje op het dashboard dat niet hoorde te branden en het wel deed. Dus we besloten dat we toch een Mercedesgarage zouden opzoeken als we die tegenkwamen en die kwamen we tegen. Aangezien Leo moeilijk in- en uit de auto kwam, heb ik me gemeld en na enige tijd kwam de enige Engels sprekende service meneer. Bij Mercedes wordt alles degelijk geregistreerd dus ook ik moest me legitimeren waarna Carlos me steeds bij mijn voornaam riep. “Sylvia”…. Het voelde meteen bijzonder huiselijk en vertrouwd en Carlos deed zijn best.

De camper werd aan de monitor gelegd en uitgelezen en er kwamen wel wat failures uit die Carlos in overleg met mij en leo heeft gereset. “Nutting sierieus”  “And Sylvia, that is what we can do now” en hij keek met een verontschuldigende blik. “Otherwise come back but then we need more time”.
  
We waren allang blij dat het geen ernstige zaak leek te zijn en ik rekende met Carlos af. Carlos was alleraardigst en hoffelijk en knap en vroeg me hoe ik Spanje vond. Natuurlijk zeg je dan niet dat je alleen maar op doorreis bent maar zeg je dat je speciaal voor dat mooie stuk natuur bent gekomen want zeggen dat je speciaal voor hém bent gekomen is ongeloofwaardig. Desondanks is Carlos gelukkig. 

Híj kneep me niet in mijn arm. Dat deed ik zelf wel toen ik de rekening kreeg want na een uitgebreide expertise door twee man was de rekening een habbekrats. Alleen wat dát is in het Engels weet ik niet.

Bij de rekening zat nog een formuliertje van headquarters Mercedes waar ze laten weten dat ik gebeld kan worden om Carlos een rapportcijfer te geven. Met Smileys kan ik kiezen; een 8, een 9 of een 10. En een 8 is voor Mercedes niet acceptabel. Carlos legt me het systeem uit en je leest in zijn ogen dat hij wanhopig is. Hij wisselt nog een blik naar zijn collega, en wijst op het formuliertje. De collega zucht en grijpt met zijn hand naar zijn voorhoofd en alles wijst op lotgenotencontact en ik begrijp hen. Want ik weet hoe Headquarters zijn. Kunnen ze weer mooie excellsheetjes maken en prestatie-indicatoren op dashboards inploppen zodat iemand weer kan rekenen op zijn bonus. Natuurlijk heb ik dan weer een dilemma; als ik Carlos een verdiende 10 geef, dan werk ik dus ook mee het systeem in stand te houden. …

Zijn nu op een camperplaats landinwaarts bij Santander. Heerlijk weer in de bergen. Mooie plek. Veel andere camperaars maar die mogen wel blijven. Het is opvallend hoe rustig het toch is. Nooit hebben we nog luide muziek ofzo gehoord uit een camper onderweg. In de stad vanmorgen heb ik nog wel de Spaanse Radio aangezet. Dan hoor je de Spaanse Gerard Joling en Jan Smit. En de Spaanse versie van Ali B. Of zijn ze het tóch…?

Soms heb je een ander uitzicht ......