Het eerste wasje zit in de machine en alles is uit de camper. Gewoon een kwestie van alles oppakken en mee naar binnen nemen en eigenlijk maar meteen op zijn plek leggen. Wij hebben een uiterst georganiseerd huishouden dus alles heéft ook een vaste plek en dus komt alles uiteindelijk weer goed. Alleen is er wat plaatsgebrek op het plankje met alcoholica maar dat probleem lost zichzelf altijd vanzelf weer op.

Het was fijn thuis te komen. Zeker als je wordt verwelkomd door Frans – die in ons huis was tijdens onze vakantie – en ziet dat hij in die weken het volledige tegelpad heeft herbetegeld. Dat was hard nodig dus super. En los van nog véél meer klussen heeft hij ook een dorpel gemaakt voor de electrische rolstoel. Echt een verrassing.

En schrijf je in je  blog over die mooie goudgele graanvelden; kom je thuis en zie je dat het wintertarwe van de buurman nét zo goudgeel is geworden als daar in Frankrijk!

We hebben een hele mooie vakantie gehad. Prachtige plekken gezien. Onderweg honderduizend foto’s gemaakt. In mijn hoofd dan want stoppen op de snelweg gaat niet.
Heb wel wat foto’s gemaakt van de camper, want dat doen mensen. Als je in een hotel zit, fotografeer je het hotel. En reis je met de camper, dan krijg je camperkiekjes.

Dat Leo vroeger ook graag zijn vervoermiddel fotografeerde bleek wel toen we de fotomapjes bekeken die we onlangs bij zijn zus van de zolder hebben gehaald. Na het twintigste mapje met foto’s van zijn vakanties kwamen we tot de conclusie dat alle foto’s hetzelfde zijn; een motor en een tentje met dame, waarbij de enige variabele de dame is….. .

We hebben het goed gehad ondanks het feit dat Leo geen vakantie kan nemen van de MSA. “Als je nog een beetje lol kunt trappen moet je dat doen”  zegt Leo dan. Het gaat beter met zijn armen en de behandeling op de pijnpoli in het Erasmus is echt een succes. Er is een blok gezet. Dat wil zeggen dat er een zenuw is geblokkeerd. Maar het gaat minder met zijn benen. Daardoor staat hij minder stabiel en loopt moeilijker. Zijn blaaskrampen is een drama ’s nachts en ook het spreken gaat minder. Hij praat zachter en onduidelijker.

Natuurlijk is het niet altijd makkelijk en mantelzorger ben je tijdens zo’n reis de hele dag door. Maar ik heb er ook van genoten.

Zo’n beetje 6000 kilometer met de good old LMC camper. Die heeft het geweldig gedaan. We hebben wel de conclusie getrokken dat er een aantal aanpassingen nodig zijn voor een volgende reis. De opstap naar binnen moet veranderd worden en dat valt niet mee. De treden zijn nu te hoog. Je kunt een trapje maken maar we stoppen soms voor een hoge stoep, en soms is er helemaal geen stoep en altijd moet het trapje gaan passen…..  Ook in bed moet er iets komen waarmee Leo zich makkelijker op kan trekken om daarmee om te kunnen draaien want dat gaat eigenlijk op deze manier niet meer. Dat wordt nog een uitdaging in de sfeer van papegaaien of andere constructies. Thuis hebben we daarvoor een apparaat maar dat kan niet in de camper. Verder moeten we iets bedenken waardoor Leo makkelijker uit zijn stoel op kan staan.

We willen proberen om in het najaar weer met de camper weg te gaan. Dus we zijn een paar weken thuis. Dan zijn we weer druk want we willen natuurlijk weer wat mensen zien. En Leo gaat weer het medische circuit in. Achterstallig onderhoud inhalen. De eerste afspraken zijn alweer gemaakt en stonden voor vandaag al gepland. En ik? Ik ga de camper schoonmaken. Maar niet met reinigingstissues….. Nu grondig, degelijk, heftig. Glimmend. Blinkend! En dan doe ik elke dag een stukje.  Keukenblok, toilet, vloeren, keukenkastje, stoelen, ramen, enzovoorts.  Alle kiertjes en hoekjes desnoods met een tandenborstel, daarmee kan je zo goed peuteren. Neem nou de knoppen van het gasstel. Met allemaal richeltjes. Wie verzint het! Maar schoon zal ik het krijgen! Stap voor stap.  Dan blijkt het goed te doen.

Klein minpuntje… .. ik heb mijn dunschiller bij Els in Portugal laten liggen 😦

Dus we moeten terug!