Het is echt een mooi grasveld. Maar met onze camper heeft het grasveldje het toch een beetje moeilijk.... De boer zei dat het wel kon. En het kon ook. Maar hij weet nu wel dat we geweest zijn.......

Na de boerderij in Skien besloten we omhoog naar links te gaan rijden. En we hadden een camping geselecteerd maar onderweg kom je dan ook van die campingbordjes tegen. Dus die volg je want misschien is dat ook wel wat. Je slaat af, en komt op een smalle zijweg. Die steeds smaller wordt. En smaller. En slechter. En natter. En donkerder (door het berken(!)bos).

Maar dan is daar het licht en zie je het sfeervolle houten receptiegebouwtje van de camping. Volledig leeg. Er is geen bordje, alleen een ketting ervoor. De weg loopt door, je kunt niet keren. We zien een man op een maaimachine in de verte die met zijn armen gebaart dat hier niets is, niets, niets. Dicht. Lukket! Een auto komt ons tegemoet en die kan bij de inham naar het hutje net passeren. Wijst op verder en dat je daar kan keren. We rijden door. We rijden door het water op de weg door het meer dat buiten de oevers is getreden. Maar uiteindelijk komen we op een parkeerplaats waar we omkeren en weer terugrijden want campers zijn daar niet welkom. Bordjes met uitroeptekens moet je mijden.

De volgende camping die we tegenkomen kan geen campers ontvangen want hij heeft wateroverlast. Hij verwijst ons naar een camperplaats aan een fjord. Daar zijn we nu twee nachten gebleven. Gisteren met de electrische rolstoel naar het café gereden. Prachtig zonnig geworden en nog even lekker buiten gezeten. Rustige avond gehad.

Vannacht weer gedoe het het masker van de CPAP van Leo. Hij heeft pas een nieuw masker aangepast gekregen. Een mevrouw komt dan bij je thuis. Ik kwam met de CPAP de trap af en ze zag dat er nog water in zat. “Mevrouw! Dat moet u nooit meer doen! Als u ermee loopt als er water in zit kan er water in de motor komen!”. Ik had moeite mijn gezicht in de plooi te houden. Ik vertelde haar maar niet dat ik elke ochtend voor vertrek in de camper de CPAP vulde en dat we zo naar Griekenland, Spanje, Portugal, Duitsland, Skandinavië en verder zijn gereden met haarspeldbochten, bergen, en kuilen…….

Maar goed. Leo kreeg een ander masker. Maar het zat toch niet goed en er werd een andere toegestuurd. Die zit beter. Maar er is een heel vervelend verschijnsel. Het roostertje waar de lucht uitkomt als gevolg van de overdruk maakt herrie. Door de bevochtigde lucht ontstaan er belletjes en die veroorzaken minuscule toeterige geluidjes. Een soort minisymfonie. Dat is echt $%ˆ%**$### als je wilt slapen.

Dus we belden met de leverancier. “Ja, mevrouw, dat is bekend, we zijn in gesprek met de producent. Het komt door het vocht. U kunt het beste de slang isoleren met een fleecesjaaltje ofzo of de bevochtiging op 2 zetten”.

Leo mailt nog eens naar de leverancier en meldt dat het vreemd is om een advies te krijgen om de CPAP niet hoger te bevochtigen dan 2. Alsof je bij de aanschaf van een auto het advies krijgt niet in een hogere versnelling dan 2 te rijden. De leverancier zegt dat de zorgverzekeraar een hoesje niet vergoedt. Dus ik heb me achter de naaimachine gehesen en heb een hoesje genaaid. (Sorrie, Trudy, van je fleecesjaal met zakken maar nu gebruiken we hem tenminste). Op naar Noorwegen maar op standje 4 toetert leo nog steeds de 5e symfonie van Beethoven. We besluiten de gaatjes te bedekken met het groene deel van een schuursponsje. Dus ik heb heel huiselijk tijdens het ontbijtje het spulletje erop genaaid. Nog een uitdaging want de naald gaat niet door de gaatjes, de draad wel, en de draad gaat niet zonder naald door het sponsje. Maar ik ben handig dus…..

Gisternacht geprobeerd maar dat gaat niet zo goed. Waarschijnlijk toch te veel weerstand. Dus vannacht maar weer losgeknipt en we hebben weer tussen de toeters geslapen. En dat zijn de momenten dat ik kwaad word. Om 03.30 uur. Dat er een probleem is dat bekend is en dat ze naar de maan kunnen maar geen adequaat anti-toeter. Uit frustratie pak ik mijn telefoon en druk op “mobiele gegevens”  aan. Zo! Even internetten. Kost een paar centen, want de roaming is duur en Neelie Smit Kroes heeft er wel wat aan gedaan maar de implementatie is voor ons te laat, 2016….. Maar het kan me geen bal schelen. Op een bepaald moment ga ik weer slapen.

Totdat Leo me wekt en zegt dat hij er echt uitmoet vanwege heftige kramp in zijn darmen. Direct gaan spoelen maar zonder resultaat. Dus dan maar extra macrogol, een chemisch troepje, in de hoop dat het alsnog morgen komt. En nu is het 11 uur en zitten we aan het ontbijt.

Verder zit Leo erg vol in zijn longen. We moeten afwachten anders gaan we echt naar de eerste hulp. Longonsteking kunnen we niet hebben. Verder blijft het tobben met de steunkousen van Leo. Het aantrekken is al een klus. Maar het scheelt dat ik vroeger kousen heb gedragen (jaaaa, zou je niet zeggen he?). Ik kan kousen ophijsen maar het wordt wel moeilijk om geen haartjes mee te nemen naarmate ik dichter bij de bovenzone van de benen van Leo kom. Hoe hoog ik ze ook ophijs, ze zakken weer af en plooien in de knieholtes. En dat is pijnlijk. En het wordt rood. Dus de volgende dag dan maar weer de lage sokken aan, maar niet te lang want dan krijgt Leo weer dikke knieen en zo wisselen we wat af…..

Jaaaaa gezellige blogjes zijn het niet altijd he? (gnagna). Dan kunnen jullie tenminste meegenieten! Gedeelde smart is halve smart toch?

We hebben besloten hier nog een nachtje te blijven. Het is geen spectaculaire plek maar wel prima.

Inmiddels 12.58 maandagmorgen. Vanmorgen heeft Leo Spits uitgelaten in zijn electrische rolstoel (leo dan he). In zijn eentje. Dapper. Ik ben het dorpje ingelopen en zit aan de capuccino in een gezellig café.
Mét internet :-)!!