Mooie overnachtingsplek. Aan de E6. Nu moet ik zeggen dat Ooltgensplaat rustiger is, maar ja, je kunt niet alles hebben. Het is hier allemachtig prachtig.

Er staan nooit bordjes op de plaatsen waar wij wildkamperen. Dus soms erg moeilijk om precies te weten waar we overnacht hebben. Ergens langs de E6 maar die is erg lang. Sterker nog, dat is eigenlijk de belangrijkste snelweg van Noord naar Zuid (en omgekeerd). Maar voornamelijk tweebaans en soms lopen er schapen op de weg, dat soort dingen. Nu is van Noord naar Zuid in Noorwegen wel een eindje; 1752 kilometer. Het breedste deel van Noorwegen is 430 kilometer en het smalste 6 kilometer! Er wonen 4,5 miljoen Noren en het land zelf is een van de grootste in Europa. We hebben gisteren en vandaag een groot deel op de E6 gereden en die is echt prachtig. Een snelweg door een aantal nationale parken, met dus ook wel vrachtverkeer. Maar het is niet te druk, en het wegdek is super. Mooi onderhouden en vaak nieuw asfalt. We zoeven letterlijk het landschap door.

Het Nationaal Park waar we vandaag doorheen reden (Dovrefjell – Sunndalsfjella Nasionalpark) is adembenemend mooi. Wijds, groot, ruig. De variëteit aan bruin-, grijs- en geeltinten is ongelooflijk. Door mossen, struiken en uitgebloeide bloemen. Deels ook doordat veel bossen niet bestaan uit naaldbomen maar loofbomen. Hele gebieden bestaan alleen uit berkenbossen wat natuurlijk mooi uitkomt met onze camper! Die berken kleuren prachtig geel. Da’s nog eens wat anders dan die naaldbomen want feitelijk zijn die oersaai -wat kleur betreft dan he. En vandaag is het erg grijs weer met dikke grijze wolken. Dat maakt het plaatje wel compleet. En dan al dat stromende water. Beekjes, riviertjes, prachtige stromen.

We hebben twee nachten op een camping gestaan in Dovre en gisterennacht vonden we weer een plekje ergens onderweg. Met een prachtig uitzicht. Vandaag zijn we aangeland bij een boerderijcamping. We leveren met onze overnachting een bijdrage aan de agrarische sector….. Deze camping is duurder dan die van eergisteren…. Er is ook wifi, al moest daar de zoon van de boer aan te pas komen om die in de lucht te krijgen, maar ik was nogal standvastig toen ik merkte dat er geen signaal op mijn mobiel verscheen. “In ordnung” zei de boer, die verder geen woord Engels sprak, toen ik duidelijk maakte dat het niet werkte. “Nicht in ordnung” zei ik zonder ook maar enige aanstalten te maken om weer terug naar de camper te gaan want wifi was alleen bij het receptiegebouwtje. Ik ben natuurlijk een echte wifi-addict, en dat leek aan mij af te lezen dus er moesten hulptroepen opgetrommeld worden. Daar had ik de tijd voor, dus ik parkeerde me voor het gebouwtje. De zoon kwam, zag en overwon en hopelijk kan deze post dan vanavond nog de lucht in zodat de bits en de bite-tjes richting Holland kunnen stralen. (Nagekomen bericht; dit zit ik nu te uploaden in de “gezelschapsruimte”. De boer zit hier naar de TV te kijken, naar de verkiezingen. Ik krijg koffie met koekjes…. En dat voor 250 Kronen…)….!

Met Leo gaat het deels goed, deels niet goed. De knieen worden niet al te dik, en we (het is raar, maar ik praat vaak in de “we” vorm) volstaan gelukkig met de lage hulpsokken. Met zijn neus gaat het ook beter en met zijn longen ook. De ontlasting is weer enigszins op gang, en met zijn armen gaat het ook wel. Maar waar je aan de ene kant wint, verlies je aan de andere kant. En het verlies is groter en heftiger. Hij heeft vaak last van krampen in de buik, vooral ’s morgens zodat hij er vroeg uitmoet om te gaan darmspoelen. Dan is het zaak snel de kachel aan te doen, en Leo snel op de pot te zetten. Vannacht had hij kramp in zijn benen, voor de afwisseling. En het krachtsverlies is overduidelijk. Ik moet hem veel meer helpen met opstaan, gaan zitten. Niets gaat meer vanzelf. Hij had aanvankelijk alleen aan de linkerkant van zijn gezicht wat stijfheid, maar hij voelt nu zijn hele onderkant van zijn gezicht stijver worden. Ook met eten merkt hij dat het moeilijker wordt. Slikken en kouwen is niet meer vanzelfsprekend. Ook het verlies van speeksel wordt fors meer, ook buiten de eet-momenten.

Maar met ‘ons’ gaat het goed. We zitten in zó’n mooie omgeving. Idyllisch, romantisch, bijzonder, en dan met zijn tweeen in een camper, aan een glaasje, genietend van het uitzicht. Eigenlijk een sfeer waarin je iemand gewoon spontaan ten huwelijk zou vragen. Helaas ben ik al getrouwd, en Leo ook…. Leo vroeg me ten huwelijk in Kroatie, in ons eerste campertje, bij een schattig roze kerkje met een begraafplaats in the middle of nowhere. Hij zei toen we daar dus aan een wijntje nipten “Schat, zouden we niet eens trouwen…!””. Natuurlijk zei ik “ja” en genoot daarna zo van mijn status van aanstaande bruid, dat ik het ook niet meer relevant vond om te weten wannéér we dan wel niet zouden trouwen, het feit dat hij me gevraagd had was me al eigenlijk heel veel waard. Maar Leo is een man van actie, en ook een man die zijn agenda op orde wilde hebben met een lege plek op 1 augustus dus die belde me op een bepaald moment toen ik in de auto zat en zei toen “O ja, wat dacht je van 1 augustus a.s.” “Wat dan”, vroeg ik. “Nou, trouwen”. Aldus geschiedde. Nooit spijt van gehad!