Zo, af en toe een zwaar blogje ertussen…. Zoals de laatste.  “Herinneringen in een fotomapje”. Als ik dan op ‘publiceer’ gedrukt heb, slaat wel meteen de twijfel toe; was-ie niet te zwaar, te direct, te confronterend.’ En: waarom schrijf ik het eigenlijk? Ik was toch aan het bloggen over de reis door Noorwegen?

De blog is begonnen, nog voordat Leo ziek werd, omdat veel mensen ons vroegen om ze op de hoogte te houden als we aan het reizen waren. Dat deden we toen namelijk ook al vaak, met name buiten het zeilseizoen, als het zeilcharterbedrijf van Leo stil lag. Voor mij was het ook een soort dagboek; het is heel erg leuk om tijden later nog eens terug te lezen waar we geweest zijn.  Daarnaast blogde ik ook zakelijk. Met facilitaire thema’s enzo. En over de Hollandsch Diep.

Toen Leo ziek werd, is het uitgebreid en uitgegroeid tot een blog waarin we buiten de reisverslagen in grote lijnen laten weten hoe het met ons gaat, wat we doen, waar we tegenaan lopen en wat er speelt. Want er verandert nu eenmaal nogal eens iets de laatste tijd in huize Musch/Vogel.

En als iemand dat wil lezen, dan mag hij dat lezen, en dat vinden we erg leuk en soms ook handig want het scheelt een hoop vertellen. Maar wij zullen het nooit vanzelfsprekend vinden.

Ik blijf dus bloggen over onze reizen, en ook over MSA, over wat het met mij doet, en soms over wat het met Leo doet (maar het is mijn blog).

Wat ik zelf moet accepteren en leren is dat een blog nooit een volledige weergave zal en kan geven van álles wat we doen en wat we voelen, doen, meemaken. En dat ik daarnaar ook niet moet streven. Het blijven momentopnamen. Soms met een kijkje achter de schermen van het gevoel. Soms met een kijkje achter de motorkap, soms met een kijkje op een hondenleven. En dus ook soms met een kijkje in mijn overpeinzingen.

Dus.. vandaar…. Vandaag een heerlijk rustig dagje op de camping gehad. Een bijzondere camping, met veel caravans met die enorme voortenten. Alleen hebben ze er als vereiste aangehouden dat de voortent het uiterlijk moet hebben van een oud Noorse hut met van die mooie begroeide daken. Dan wordt het ineens een heel ander gezicht.

We zijn maar af en toe op een camping en dat is dan erg luxe. Lekker alle lampjes gewoon aanhouden, en het electrische kacheltje (spaart weer gas he?). En natuurlijk de wifi. Vandaag hebben Leo en ik heerlijk in de camper gezeten. Leo met zijn e-reader en ik met mijn laptop, telefoon en tablet (ja! alledrie!). We hebben lekker een visje en aardappeltjes gebakken. En dan is het nu alweer kwart voor tien. ’s Morgens de Noorse radio aan. De Noorse versie van Radio 1 zeg maar, en dan vanmiddag de Noorse versie van Langs de Lijn. Juichende reporters bij doelpunten klinken overal hetzelfde. Vanmiddag lekker een wijntje en Leo zijn zelfbedachte mix van rum, jus d’oranje en sinas. Omdat we wifi hebben hebben we ook nog even NPO Radio 1 opgezet tijdens het eten. Lekker een uitzending van de Kennis van Nu, over Suicide met Ad Kerkhof. Gezellig… 😉 Maar reuze interessant.

Dit is een heerlijk dagje. We vinden gelukkig de rust om lekker in de camper te zitten en het daar erg goed te hebben. Tussendoor Spits even uitlaten.

Heb ook goed geslapen vannacht, we zijn zelfs een beetje uitgeslapen. Dus nu nog zo wakker als wat. Reden genoeg nog een blogje op het net te plempen….